Ciało.

Wczorajszy prawie cały dzień spędziłam w łóżku, będąc ledwie przytomną z bólu. Śniły mi się sny minione, sny, które już mi się śniły, a których jakoś zapamiętać nie mogłam, choć nawet we śnie usilnie próbowałam, powtarzając sobie, że powinnam je zapamiętać.

Czasem nie znoszę swojego ciała i nie mogę na siebie patrzeć. Szczerze mówiąc, to ja rzadko tak naprawdę przyglądam się sobie. Rzadko patrzę na siebie, na swoje wystające i trzeszczące kolana, na swoje usta, których koloru nawet nie pamiętam, na swoje stopy, które za każdym razem, gdy na nie spoglądam, zadziwiają mnie swoim wyglądem, na swoje piersi, które dzielnie walczą z grawitacją i nie są wcale takie brzydkie, jak kiedyś o nich myślałam. Właściwie chyba nie znam własnego ciała. Znałam tamto... ciało dziewczynki i nastolatki, a tego, które mam teraz nie znam.

We wtorek obudziłam się wcześnie rano, poszłam jak zwykle do łazienki i jak zwykle spojrzałam sobie w oczy w lustrze wiszącym nad umywalką. W oczy czasem sobie spoglądam i za każdym razem widzę w nich coś innego. Powiedziałam do siebie półgłosem: "Ty nawet nie wiesz, jak wyglądasz. Nie masz pojęcia o swoim ciele. Nawet swojej twarzy się nie przyglądasz i masz kłopot z określeniem jej kształtu. Zapomniałaś nawet jak bardzo czasem wystają ci kolana. Czy ty się sama siebie przypadkiem nie wstydzisz?"

Wyszłam z łazienki i zdjęłam jedno z luster, które wisi w przedpokoju na ścianie koło drzwi wejściowych. Duże lustro. Ustawiłam je w pokoju, rozebrałam się i stanęłam sama przed sobą. W pierwszej chwili czułam się dziwnie. Nie, nie wstydziłam się siebie i się nie wstydzę, bo niby dlaczego? Przecież to ja. Tylko, że... zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie znam tego ciała.

Nie jestem piękna i nigdy nie byłam. Sklepowe proporcje od zawsze do mnie nie pasują... albo zbyt chuda albo gdzieś posiadająca za wiele, no i za niska, stopy za wąskie... Jednak co z tego. To przecież ja.

Może gdyby wtedy nie zdarzyło się to, co się zdarzyło... Ale czy to ważne...

To jestem ja. To są moje ręce i nogi. To jest moja twarz. To są moje włosy, moje piersi i moje plecy. To jest mój brzuch i moja szyja. To są moje dłonie, łokcie, kolana, stopy i pośladki. To jestem ja i tak właśnie wyglądam.

Czułam się tak, jakbym pierwszy raz patrzyła na siebie. Dziwne... a może wcale nie? Ale właściwie to całkiem fajne uczucie. Może bałam się tego, co w tym lustrze zobaczę, może gdzieś w głowie miałam lęki przeszłości, może sączyły się w mojej duszy rany niezagojone...

Dobrze na siebie spojrzeć. Dobrze się lubić.