Spotkanie z miłością.

Chyba jestem nieczuła. Albo mam serce z kamienia. Możliwe, że jedno i drugie. Albo w ogóle chodzi o coś innego. Zastanawiam się, czy ze mną wszystko w porządku. Może jednak ze mną nie jest wcale źle, tylko... No właśnie. Siedzę i myślę, i mam zagwozdkę.

Przyszła jesień, zaszeleściła swoją suknią z kolorowych liści i kasztanów, jednym dmuchnięciem rozwiała moje włosy, a wraz z jej krokami przyszły do mnie trzy wyznania miłosne. Każde inne, ale jak dla mnie, to o każde z nich za dużo. Ostatnie usłyszałam dziś wieczorem. Dzisiejsze moje odczucia nie różnią się zbytnio od dwóch poprzednich razów. Spięło mnie wewnątrz i zrodziła się we mnie chęć ucieczki. Byle jak najdalej, byle nie musieć tego słuchać, a już na pewno żeby nie odpowiadać. 

Właściwe to ja nie jestem zbyt wylewną uczuciowo. Właściwie wcale nie jestem wylewna. Nie cierpię publicznej demonstracji uczuć, nie rozumiem zamieszczania zdjęć z tzw. partnerem (cokolwiek to oznacza) na naszych klasach i innych facebookach, aby wszyscy widzieli kto, z kim, gdzie i w jakiej relacji. Nie przeszkadza mi to, że ludzie się publicznie obściskują i całują w taki sposób, jakby mieli zaraz na oczach ludzi odbyć tzw. szybki numerek. Ich sprawa. Ale takie zachowanie nie jest w moim stylu. Nawet nie lubię się publicznie całować (np. powiedzmy na ulicy, dworcu, pod domem, itd.) i robię się wtedy wręcz drewniana. 

Jak byłam dzieckiem i przychodzili do nas goście, przyjeżdżała rodzina, to oni w większości mieli taki wylewny sposób witania się. Nie znosiłam tego i wtedy też czułam się jak bym była z drewna. Totalny paraliż mnie ogarniał, jak mnie tak ściskali. Dlatego na dźwięk dzwonka do drzwi uciekałam i chowałam się w szafie lub za kanapą, ewentualnie w łazience i siedziałam tam tak długo aż te wylewności minęły. Później szłam do pokoju, oblekałam twarz w grzeczny uśmiech, mówiłam "dzień dobry" i pozorowałam pomaganie mamie w przynoszeniu placka, łyżeczek i innych takich. Nie wiem dlaczego, ale te wylewne powitania kojarzyły mi się ze spoufalaniem się. 

Z ludźmi, z którymi jestem w dość bliskich relacjach (najbliższa rodzina, przyjaciele) witam się inaczej, okazuję im te moje uczucia sympatii, ale nie w większym gronie, raczej w cztery oczy. 

Zdrewniałam ostatnio na te wyznania uczuć, bo właściwie nie wiedziałam, co mam z nimi zrobić. Wciąż nie wiem, co zrobić i nie mam pojęcia, co zrobić, gdy zdarzą się w przyszłości podobne. Gdybym jeszcze jakoś o nie zabiegała, zabiegała o ludzi, którzy je czynili w stosunku do mnie, gdybym jakoś pragnęła je usłyszeć, gdybym czekała na nie, gdybym jakoś dawała swoim zachowaniem nadzieję na więcej... Ale ja byłam szczerze miła, bo dlaczego nie być miłą, jeśli się kogoś lubi...? 

Bycie miłym nie oznacza wcale miłości. Nawet pójście z kimś do łóżka nie powinno dawać nadziei na coś więcej. Miłość potrzebuje czasu, napatrzenia się dobrze na tę drugą osobę, ale to przecież zupełnie indywidualna sprawa, bo jeden potrzebuje więcej, drugi - mniej tego czasu i przypatrywania się. Miłość potrzebuje spotkania, bo jeśli ludzie nie spotkają się w tym samym czasie na jednej drodze życiowej, to nic z tego nie będzie. Mogą się minąć, popatrzeć na siebie, pobyć nawet obok siebie, ale jeśli ich drogi prowadzą w przeciwnych kierunkach, jeśli drogi idą obok siebie i nie stykają się w jakimś momencie, to nic z tego nie będzie. Życie płynie, więc nie można stać, patrzeć i czekać, sprawdzać czy za miesiąc lub dwa czasem ta osoba nie trafi na tę samą drogą i nie znajdzie się  w tym samym punkcie. Takie pozostawanie w miejscu nie ma sensu według mnie, bo można stać, czekać i się nie doczekać, patrząc tylko w ten jeden punkt, podczas gdy obok na naszej drodze i w tym samym punkcie, w którym jesteśmy my, znajdzie się osoba dla nas. Tylko przez to gapienie się w coś niedostępnego, nie zauważymy jej. 

Moja droga prowadzi w pewnym kierunku, ale w żadnym punkcie nie pokrywa się z drogami tych mężczyzn. Za rok czy dwa również się nie pokryje, a ja tego jestem pewna. Mam swoją drogę, są na niej odgałęzienia, pewne zależności, obwarowania i ja nie zmienię tej drogi, nie mogę, ale wcale też nie chcę. Ja nie jestem TĄ osobą dla żadnego z nich. Wiem to i czuję, ale z nimi już nie jest tak prosto. Mijamy się gdzieś. Mijają się nasze dążenia, oczekiwania i pragnienia na tę chwilę oraz na najbliższą przyszłość. 

Zostawianie sobie kogoś na później, zostawianie sobie wyjścia awaryjnego, osoby na wszelki wypadek byłoby egoizmem, poza tym jest to pozbawione sensu, bo po co? Takie marnowanie życia komuś, kto mógłby je sobie ułożyć. Jeśli ludzie mają się spotkać w tym samym punkcie na jednej drodze, to i tak się spotkają, prędzej czy później, a jeśli będą tylko stać, czekać i patrzeć, swoje spotkanie z tą czy inną osobą przegapią. 

Jeśli sytuacja jest jasna, to dobrze, problem można łatwo rozwiązać, bo albo się coś buduje razem, albo nie, w zależności od tego punktu zetknięcia się (jest albo i nie). A co jeśli nie wie się, co się czuje? 

Tak sobie myślę, że w tych wyznaniowych sytuacjach uczuciowych ludzie liczą na wzajemność, na to, że usłyszą odpowiedź, której oczekują. Jeśli ta odpowiedź nie jest zgodna z ich oczekiwaniami... Coraz częściej wydaje mi się, że ludzie wcale nie chcą słyszeć prawdy. Wolą usłyszeć jakąś łagodną wersję odmowy albo sobie ją tak jakoś pokracznie przeinaczą, że później nadal karmią się nadzieją. Delikatnie dać kosza? Chyba nie bardzo wiem, cóż to znaczy. Mówię, co czuję, a czego nie, mówię, jak jest. Po co się oszukiwać, po co ranić jeszcze bardziej? 

Wszelkie wyznania uczuciowe wprawiają mnie w niezręczność. Czuję się strasznie, gdy je słyszę. Czy nie było u mnie tych wzajemnych uczuć? Uczucia były, wielkie wyznania... Niech policzę... ze dwa razy, choć bardziej dla jakiejś prowokacji, aby sprawdzić, czego chciała druga strona, bo przejawiała niezdecydowanie totalne. Moje uczucia...? Po czynach je poznać można. Mówiąc czyny, nie mam na myśli sympatii, nawet seksu, bo to wcale nie musi oznaczać miłości. Jeśli drogi nie mają punktu wspólnego, nie widać go nawet, to życie złudną nadzieją może mieć fatalne skutki, bo nie ma miłości bez spotkania, nie ma bycia razem bez spotkania. Miłość w ciszy kwitnie, jest miłością codzienną i nie potrzebuje skandowanych wołami wyznań.