15 kwietnia 2011

Zabierz mnie.

Zmiany. Zmiany. Zmiany. Wiszą w powietrzu, snują się na razie tu i ówdzie. Jeszcze trochę i zaczną przemykać nad moją głową, najpierw skradając się cichutko, by po chwili urosnąć i przesuwać się nade mną jak chmurki żeglujące po niebie, wydymające żagle swoich policzków. Tylko siegnąć po nie ręką i włożyć w usta tę zmianową-chmurkowatą watę cukrową, zjeść ją, schrupać jak smaczne ciastko.

Nosem czuję te zmiany. Jakbym potrafiła wywąchać ich zapach. Jakby one miały w ogóle jakiś zapach... Gdzieś się chowają po kątach, może w lodówce albo w którejś z szafek się schowały... Ruszam noskiem swoim, próbując wyczuć stronę, z której ów zapach płynie. Rodzice zawsze sobie żartowali, że im króliczka przypominam jak tak ruszam nosem, wyczuwając zapachy.

Porządki wiosenno - świąteczne trwają w najlepsze i to nie jakieś takie... hmmm... normalne, jak zwykle, ale gruntowne. Zaglądam we wszystkie zakamarki, wszystkie szafki i szufladki, na wszystkie półki. Wyrzucam to, co niepotrzebne, bo ja nie lubię mieć niepotrzebnych gratów. Nie jestem typem chomika. Ta mania sprzątania trwa już trzeci dzień i nic się w tym domu przede mną nie ukryje. Mam nadzieję, że w końcu uda mi się odgruzować też moje wielofunkcyjne kilka metrów... zwłaszcza biurko aż się prosi o to... Dwie sterty papierów, dokumenty, rozkawałkowane teksty, płyty, wstążki, wsuwki, zatrzaski, atrament, linijka, nożyczki, zszywacz... i całe mnóstwo bardziej i mniej właściwych dla biurka przedmiotów.

Był dziś piękny dzień. Ciepły taki i pełen słońca. Ach... gdyby tak wybrać się nad jakąś wodę, do lasu na piknik... Niech mnie ktoś zabierze na piknik... Zmieszczę się do każdego koszyka, plecaka, torby ;)

zabierz mnie na drugą stronę mostu
gdzie polana sosnami otoczona
chyli się ku falującej tafli granatu

zabierz mnie chowając w kieszeni własnej
może na sercu
tylko nie na wątrobie

zabierz mnie w miejsce zielone
szumiące śpiewem jeziornych wód
pachnące tańcem wiatru

zabierz mnie...