31 sierpnia 2010

Samotna a samotny.

Jest coś takiego w sieci, co mnie uderza mocno i nad czym się zastanawiam. Kobieta, która na swoim blogu pisze, że jest samotna, traktowana jest przez wielu bywalców sieci zupełnie inaczej niż facet, który u siebie również stwierdza, że jest samotny. Zupełnie nie wiem, z czego to wynika.

Kiedy facet oświadcza, że jest sam, że czuje się samotny, to jakoś całe tabuny kobiet chcą być z nim, chcą być jego i z wielką chęcią nieba by mu przychyliły. A kiedy to samo stwierdza o sobie kobieta, to całe tabuny ludzi uważają ją za żałosną, tłustą/przeraźliwie chudą i okropnie brzydką, bo przecież musi być jakiś powód, że nikt jej nie chce. No i oczywiście spora liczba osób zaraz zaczyna dociekać, dlaczego ona jest sama, a znajdą się i tacy, którzy publicznie daną panią będą obrażać. Dlaczego w stosunku do facetów tylko jednostki się tak zachowują, a w stosunku do kobiet całe grupy ludzi? Pojęcia nie mam.

Czy może to wynika z tego, że w sieci zajęta kobieta jest bardziej atrakcyjna i interesująca niż ta wolna, a wolny facet wzbudza jest o niebo ciekawszy niż ten zajęty?

Facet może być jak ten wolny strzelec, a kobieta powinna kogoś mieć (nawet o jednym oku byle w tym roku ;), aby udowodnić, że jest atrakcyjna?

Samotny facet nie z wyboru? Niedoceniony, biedny, czarujący... Samotna kobieta też nie z wyboru? Z nią przecież musi być coś nie tak...

Zbyt często stykam się z takim myśleniem. Z czego ono wynika? Z kompleksów? Z pragnień? Z tego jakimi ludźmi są ci, którzy tak myślą? Nie mam pojęcia, dlaczego ludzie myślą tak właśnie, ale takie myślenie z pewnością przyczynia się do tworzenia i podtrzymywania stereotypów.

27 sierpnia 2010

Lekkie, słodkie i przepyszne.

Od rana leje, jakby się wściekło. Na dodatek zimno i wietrznie. Na termometrze tylko 13 stopni. Siedzę sama w domu i jakoś mi tak dziwnie, aż poczułam chłód w środku. Na coś takiego nie ma nic lepszego jak coś pysznego, słodkiego, ciepłego i czekoladowego, czyli suflet czekoladowy - lekki jak piórko o smaku musu z mlecznej czekolady.

Na jedną porcję potrzeba jednego jajka (oddzielamy białko od żółtka) i kilku kostek czekolady mlecznej, do tego łyżeczka cukru. Czekoladę rozpuszczamy w kąpieli wodnej, trochę schładzamy. Do letniej roztopionej czekolady dodajemy żółtko i mieszamy. Białko ubijamy z łyżeczką cukru. Na koniec dodajemy białko do masy czekoladowej i delikatnie mieszamy łyżką na jednolitą masę. Masę przekładamy do ceramicznej formy, wysmarowanej masłem i wysypanej cukrem. Pieczemy jakieś 12-15 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni.

Jak dla mnie to nie ma nic lepszego przy tej pogodzie i samotnym wieczorze.

Smacznego!

25 sierpnia 2010

To skomplikowane. (cz. 2)

Gorączkowo zaczęłam czytać list, z którego dało wyłowić się, że Karzeł i Słoma spacerowali po Cmentarzu Starofarnym. Chyba im odbiło, że ja cokolwiek z tego zrozumiem. Muszę się skupić i zacząć czytać raz jeszcze, ale przez te jego słowne wybuchy uczuć nie mogę się skupić na treści. Co za idiota, nie dość że zwraca się do mnie "Madziu", to jeszcze nazywa mnie jakimś kotkiem, małpeczką, rybką i cholera wie czym jeszcze. Czuję się jak w zoo. Mógł już sobie darować te opisy, co to nie on i czego by chciał.

Cmentarz Starofarny? Stary Kanał? Park... wszystko to znam aż za dobrze, ale co do tego mają Karzeł i Słoma? Może na te jego wyznania powinnam tym razem spojrzeć inaczej? Chyba przecenił moją inteligencję...

- Hmmmm... widzą panowie, pojedyncze słowa mówią mi sporo, ale poskładane w całość? Pojęcia nie mam. Karła to kiedyś z nim widziałam, o Słomie słyszałam, ale nie mam pojęcia jak oni się nazywają. Mogą mi panowie zostawić kopię tego listu?

- W zasadzie tak, ale pozwoli pani, że najpierw udamy się na komendę.

Pojechałam z Korczyńskim i Jędrzejewskim, powiedziałam im wszystko, co wiedziałam, a właściwie największe podejrzenia rzuciłam na siebie. Tym razem wpadłam po uszy i to przez to, że jakiś kretyn zgarnął Borkowskiego. Policja męczyła mnie chyba z cztery godziny i stanęło na tym, że o każdym swoim wyjeździe z miasta mam ich informować, a o wyjeździe z kraju to mogę sobie co najwyżej pomarzyć. Jeśli wziąć pod uwagę opieszałość naszej policji to przez najbliższych kilka lat nie ruszę się z Polski, a jak "dobrze" pójdzie to zamkną mnie w "pokoju" z zakratowanym okienkiem i to bez normalnej łazienki!
Postanowiłam zadzwonić do Michała.

- Cześć. To ja Magdalena. Słuchaj jaka draka. Wyszłam właśnie z komendy, Borkowski nie żyje, a ja zaczynam być główną podejrzaną. Jestem pewna, że Ty coś wiesz, bo to Twoja działka.

- Mogę Ci tylko powiedzieć, abyś była ostrożna, uważała na siebie. Wdepnęłaś w niezłe bagno i mam nadzieję, że nie masz nic wspólnego z tą sprawą. - powiedział Michał.

- Czyś Ty już naprawdę zwariował?! Ja nie mam co robić, tylko mordować ludzi?! - krzyknęłam bardzo oburzona. - Znasz mnie już tyle lat i jak w ogóle możesz coś takiego podejrzewać?

- Zrozum, to moja praca, chociaż... Ciebie mógłbym prywatnie wykluczyć, ale zawodowo muszę Cię traktować tak, jak każdego - usiłował mi wyjaśnić Michał.

- Michał, ja wiem. Powiedz mi, jak dobrze znasz tego Jędrzejewskiego i Korczyńskiego? Możesz za nich ręczyć? Wiesz, ja nie powiedziałam im wszystkiego...

- Zwariowałaś? Wiedziałem, wiedziałem, że tak będzie. Sam ich do Ciebie wysłałem, bo nie mogłem przyjechać, ale jak widać powinienem udać się do Ciebie osobiście.

- Widziałeś list?

- Tak i miałem nadzieję, że rozwiejesz moje wątpliwości...

- Michał, ja naprawdę nie wiem, co on miał na myśli. Znałeś Wieśka, wiesz, czego można się było po nim spodziewać. On naprawdę nie żyje?

- Nie żyje. Widziałem ciało na własne oczy. Lena, zajrzę do Ciebie wieczorem i pogadamy. Tylko nie rób nic głupiego.

- No wiesz! Na razie.

Jeśli Michał mi mówi, że powinnam być ostrożna, to sprawa musi naprawdę źle wyglądać. Dlaczego Wiesiek napisał ten list akurat do mnie? Przecież ja nigdy nie miałam nic wspólnego z jego szemranymi interesami, dziwnymi znajomymi. Poznałam go wiele lat temu, gdy pracował razem ze mną w knajpie. Już wtedy przychodzili do niego jacyś budzący wiele wątpliwości ludzie. Później wynajął ode mnie na kilka miesięcy mieszkanie, które chciałam wyremontować. Tam był przecież taki schowek, komórka z osobnym wejściem, którą przestał użytkować ze dwa lata temu.

Myślałam i myślałam, nie mogąc nic wymyślić. Wiedziałam, że Michał nie będzie odsłaniał przede mną szczegółów śledztwa, ale musiałam wiedzieć, co ja takiego robię w tej całej zabawie. Postanowiłam, że muszę pojechać następnego dnia do Poznania. Liczyłam, że w komórce zostały jakieś jego rzeczy. Musiałam, koniecznie musiałam się czegoś dowiedzieć. Jeśli policja myślała, że ja pozwolę robić z siebie balona, wsadzić siebie za kratki albo dać się zabić tym jakimś bandytom, których nawet nie znam, to się bardzo, ale to bardzo pomylili.

Wyjęłam z kieszeni kluczyki od samochodu i powlekłam się w ślimaczym tempie na parking. Chciałam być jak najszybciej w domu, żeby uporządkować sobie wszystkie te informacje. Było ich zdecydowanie zbyt wiele, jak na jeden dzień. A myśl, że miałabym tkwić w samym środku jakieś morderczej afery, wgryzała się we mnie, jak jakieś korniki, przewiercając mnie na wylot. Zaczęłam się denerwować, trzęsły mi się ręce i chyba przez to zdenerwowanie nic mi się nie stało.

Dotarłam do samochodu, zaczęłam grzebać kluczykami w zamku, po czym zdałam sobie sprawę, że zamiast kluczy od auta, trzymam w ręce klucze od biura i grzebię w zamku kluczykiem od skrzynki. Wrzuciłam klucze do torebki, przeszukałam kieszenie w spodniach, w żakiecie, a kluczyków nie było. Pomyślałam, że może mam je w torebce, wsadziłam więc rękę, próbując wymacać, gdzie też mogą one być. Już już miałam je w dłoni, kiedy podbiegł do mnie jakiś facet, który usiłował wyrwać mi torebkę. Torebka była porządna, bardzo mocna, choć materiałowa, z szarej i białej bawełny, z pięknym kwiatowym wzorem. On ciągnął w swoją stronę, próbując mi ją wyszarpnąć, ja w swoją.

- A idź Ty cholero jedna! Torebki mojej Ci się zachciało! Niedoczekanie Twoje łachmyto jeden! - wydzierałam się na niego, nie dając mu wyrwać swojej torebki, ale on nie odpuszczał, tylko z wściekłością posapywał. Żałowałam, że nie mam przy sobie parasolki, bo zdzieliłabym tego obszarpańca porządnie. Wkurzyłam się, zaparłam się w sobie i pociągnęłam z całych sił, wyrywając mu torebkę i wrzeszcząc na całe gardło: - Paaaaliiiiii się!

Dobrze, że za mną było auto, bo gdybym poleciała na ziemię, to i pewnie to najlepiej działające na ludzi hasło nic by mi nie pomogło. Żadne inne hasło tak nie działa na ludzi, jak to o pożarze. Łachmyta zdążył zwiać i zaraz zrobiło się koło parkingu zbiegowisko. Pozorowałam otwieranie drzwiczek, żeby tylko nie zwracać na siebie uwagi.

- A może wyciągnie pani kluczyki? - zapytał, podchodząc do mnie, nieznajomy mężczyzna.

- Czego pan chce?! - warknęłam do niego, obrzucając go szybkim spojrzeniem, stwierdzając przy okazji, że jest niesamowicie przystojny.

- Spokojnie, nie będę napastować ani pani, ani pani torebki - powiedział i uśmiechnął się.

- A szkoda - wyrwało mi się, jak jakiejś ostatniej kretynce.

- Przyglądałem się temu całemu zajściu z pani torebką i zastanawiałem się, czy powinienem interweniować, czy powinienem jeszcze się powstrzymać, ale widzę, że świetnie sobie pani sama poradziła.

- Pewnie - mruknęłam.

- Dziwi mnie tylko to, dlaczego on rzucił się na pani torebkę, a nie na kluczyki...

- Mnie się pan pyta? Ja się w ogóle dziwię, że na moją torebkę, a nie na mnie - stwierdziłam, patrząc czy podejmie aluzję.

- Na panią to i ja mógłbym się rzucić...

Spojrzałam na niego i słowa zamarły mi na ustach. O krok od nas stał Michał i przysłuchiwał się naszej rozmowie.

- Tomasz, uważaj, co mówisz przy niej, bo jeszcze Cię parasolką zdzieli i tyle będziesz z tego miał - Michał zwrócił się do nieznajomego.

Tego było już za wiele. Najpierw ten bandyta czepia się mojej torebki, później ten, jak mu tam Tomasz, a teraz jeszcze Michał wyrasta jak spod ziemi.

24 sierpnia 2010

TV

W czym oglądacie telewizję?



Czekam na odpowiedzi w komentarzach i zachęcam, bo będzie z tego kolejna notka :)

23 sierpnia 2010

To skomplikowane. (cz. 1)

Rozczochrana i lekko brudna od wilgotnej ziemi przebywałam sobie na balkonie i grzebałam w kwiatkach, pozbywając się przy okazji suchych kwiatów i żółtych liści (jak tak dalej będzie padać to mi się kwiatki wykończą przez te ilości wody, które hurtowo wręcz leją się z nieba), dopóki z zamyślenia nie wyrwał mnie dźwięk dzwonka. "Kogo diabli nadali o tej porze? Nie spodziewam się żadnych gości." - pomyślałam. Dzwonek dzwonił jak na alarm, więc wytarłam brudne ręce w spodnie i szybko podbiegłam do drzwi, zaliczając po drodze uderzenie kolanem w kanapę. "Że też ta cholera musiała stanąć mi na drodze akurat, kiedy mi się spieszy." - mruknęłam wściekła i masując sobie obolałe kolano, otworzyłam drzwi.

- Dzień dobry pani. Policja.

- Jakbym nie widziała - pomyślałam.

- Czy mamy przyjemność z panią Magdaleną Innes?

Wymamrotali jakieś stopnie i nazwiska, z których zrozumiałam tylko tyle, że jeden z nich to jakiś Jędrzejewski a drugi Korczyński, pokazali te wszystkie legitymacje , odznaki i inne takie.

- Tak, to ja. A o co chodzi? Czyżby znowu o tego sąsiada z naprzeciwka albo o jego syna? Ja o nich niczego nie wiem. Od kilku lat już tu nie mieszkają i słuch po nich zaginął, ale przynajmniej wreszcie zapanowała tu cisza.

- Nie, nie chodzi o nich. O panią nam chodzi. - powiedział Jędrzejewski.

- Zamkną mnie panowie od razu czy najpierw wyjaśnią powód swojej wizyty? - zapytałam, chcąc rozładować swoje napięcie, bo jak Boga kocham nie byłam sobie w stanie przypomnieć, żebym zrobiła ostatnimi czasy coś takiego, za co miałaby mnie ścigać policja.

- Możemy wejść? - zapytał Korczyński?

- Proszę bardzo. Niech panowie wchodzą. Może przynajmniej dowiem się w co zostałam wplątana - powiedziałam i otworzyłam szerzej drzwi, wpuszczając obu panów do środka. To teraz te stare babsztyle będą miały chociaż powód do dziwnych spojrzeń w moim kierunku i przynajmniej dostarczę im trochę atrakcji w postaci nowego tematu do rozkładania na czynniki, w czasie codziennych posiedzeń na ławeczce koło parkingu - pomyślałam.

- Przejdę od razu do rzeczy. Wiesław Borkowski nie żyje. Sądzimy...

- A co ja mam z tym wspólnego?! - przerwałam Korczyńskiemu mocno oburzona, że jak może coś sądzić, że ja co?

- Niech się pani uspokoi. Nikt pani nie podejrzewa o zabójstwo. Na razie. Sądzimy jednak... - kontynuował Korczyński dopóki znowu mu nie przerwałam dając wyraz swojemu uczuciu ulgi.

- Sądzimy jednak, że ... - Korczyński kontynuował nie zrażony - może pani wiedzieć, kto chciał denata zabić. Pani go dobrze znała... - jednak znowu nie pozwoliłam mu dokończyć.

- A skąd pan to wie? Jakim cudem panowie na mnie trafili? - pytałam nieco zdziwiona. - Ja z nim nie utrzymuję od miesięcy żadnych kontaktów. Mogą mi to panowie wyjaśnić?

- Znaleźliśmy w jego skrzynce mailowej list, adresowany do pani. Zamordowany nie zdążył go wysłać...

- A dlaczego on miałby do mnie pisać list?

- Mieliśmy nadzieję, że pani nam to wyjaśni.

- Ja?! A skąd! Natomiast mogę zrobić panu zaraz całą listę osób, które byłyby szczęśliwe, względnie same wzięłyby się za usunięcie Wieśka z tego padołu. Na pierwszym miejscu umieściłabym siebie i dziwię się, że mnie jeszcze panowie nie zamknęli chociaż do wyjaśnienia czy coś. Z chęcią udam się z panami na komendę, bo aż nie mogę uwierzyć w takie szczęście, że ktoś Wiesiek kopnął w kalendarz. Nie jestem potrzebna czasem do oglądania jego zwłok? Bo wiedzą panowie, z chęcią bym obejrzała dla własnej pewności, że to na pewno on.

Obu mężczyznom mój entuzjazm odebrał mowę. A co? Miałam może zalewać się rzewnymi łzami z powodu takiej pijawki, jaką był Wiesiek? Niedoczekanie. Tego mordercę to ja bym na rękach nosiła, ozłociłabym go za to, że tak sprawnie pozbawił mnie problemu, który miałam na głowie od lat już wielu i żadnym sposobem nie mogłam się go pozbyć.

Pierwszy odzyskał ludzką mowę Jędrzejewski, który do tej pory był dość milczący.
- Jak to? Nie zasmuciła pani śmierć pana Borkowskiego?

- Ani trochę. Widzi pan, on mi od lat zatruwał spokojną egzystencję swoimi wyskokami i nagłymi wybuchami uczuć. Wreszcie sąsiedzi będą mogli spać spokojnie, nie będąc narażeni na nocne ekscesy w jego wykonaniu i to tuż pod moim balkonem.

- No tak. Jednak proszę, aby opanowała pani trochę tę swoją radość i spróbowała przypomnieć sobie czy ktoś groził panu Borkowskiemu?

- Mnóstwo ludzi. W tym i ja sama.

- No dobrze. A czy nie wie pani o jakichś podejrzanych kontaktach i interesach pana Borkowskiego?

- Nie tylko ja wiem. On cały był podejrzany - stwierdziłam i zachichotałam.

Miny obu policjantów mówiły mi, że zaczynam się coraz bardziej wkopywać w tę aferę i że jeśli nie zacznę zachowywać się w miarę normalnie, to jak amen w pacierzu mnie zamkną i tyle będzie z mojego dobrego humoru, w który niewątpliwie wprawiła mnie śmierć Wieśka.

- Przepraszam panów za moje zachowanie, ale powstrzymać radości nie mogę... - palnęłam głupio. - Cholera, naprawdę sobie grabić zaczynam i zaraz będę mieć poważne kłopoty... - pomyślałam chyba w złą godzinę.

- Może lepiej będzie jak pojadę z panami na komendę - zaproponowałam, bo potem jak drugi raz będę musiała coś powtórzyć, to jeszcze mi się pomyli, o czymś zapomnę, a tak to sobie panowie spiszą, bo tego jest bardzo dużo. Wiesiek chyba nigdy nie prowadził interesów, które nie byłyby podejrzane. Wokół niego kręciło się zawsze mnóstwo dziwnych ludzi..... Zaraz zaraz, a mają panowie ten list Wieśka do mnie? Mogłabym go zobaczyć?

- Pani zdaje się dużo wie, nawet bardzo dużo - stwierdził Korczyński, jakby odkrył Amerykę. - Proszę, oto list, a raczej jego część, bo denat go nie skończył. Być może nie zdążył.

Podał mi wydruk maila. Wiadomość była wyjątkowo długa jak na Wieśka. Co też on tam nabazgrolił? Gorączkowo zaczęłam czytać list, z którego dało wyłowić się, że....

22 sierpnia 2010

Palant, gówniarz w krótkich portkach i oferma.

Palant, gówniarz w krótkich portkach i oferma. Trzy typy. Każdy z nich jest przeświadczony o swojej męskości, gloryfikuje ją, a tak naprawdę o żadnym z nich nie powiedziałabym "facet", choć po zawartości ich spodni można ich zaklasyfikować do płci męskiej.

Dziś będzie o tym, co mnie wkurza i dlaczego o niektórych osobnikach płci przeciwnej mówię palant, gówniarz w krótkich portkach i oferma, nie nazywając ich mężczyznami. Według mnie żaden z nich na to miano nie zasługuje, z różnych powodów.


Oferma.
Bardzo chciałby być jak macho. Gloryfikuje swoją męskość, twierdzi jaki to on och i ach, a gdy przychodzi co do czego, to nie potrafi zrobić wokół siebie najprostszych czynności, twierdząc, że bez kobiety (najlepiej mamusi) to on umrze z głodu, bo nawet podgrzanie gotowego jedzenia przekracza jego możliwości. Od wczesnych lat chował się za spódnicą matki, więc myśli, że będzie mógł się chować za spódnicą kobiety.

Kobieta wracając z nim wieczorem może być pewna, że jeśli spotkają po drodze jakichś ludzi, wyglądających na chuliganów, czy nawet po prostu wyglądających w sposób zupełnie nie budzący zaufania, to ona będzie musiała zachować się jak facet, a w razie czego poświęcić nie tylko torebkę, sukienkę i buty, ale także manicure, porządną fryzurę i ogólny wygląd własny, bo przecież na niego nie ma co liczyć. Zacznie się trząść ze strachu, jeśli od razu nie ucieknie, to pewnie dlatego, że ów strach go sparaliżował.

Oferma to typowy nieudacznik, ofiara losu. Dużo by chciał, ale wybitnie stara się, aby nic mu z tego chcenia nie wyszło. Wszelkie mapy, urzędy, rybki do patroszenia, części samochodowe, gwoździe, młotki, wiertarki i inne takie ustawicznie zatruwają mu życie, powodując całą masę lęków i obrzydzenie. Zgubi się na prostej drodze, podaruje kobiecie kwiatki w znienawidzonym przez nią kolorze, zainteresowania innymi paniami nawet ukrywać nie będzie, wciąż się czegoś boi.....
Postępować z kobietą też nie potrafi. Zatruje jej tylko życie, bo biedna będzie musiała być z jednej strony ślepa i głucha, a z drugiej brać na siebie, ile wlezie, no chyba że jakaś lubi takich, bo jak wiadomo, gusta bywają różne.

Jak dla mnie, oferma to zaprzeczenie męskości. Jest gorszy niż rozhisteryzowana baba.


Palant.
Udaje macho, ale często nim jest. W oczach kobiet chce uchodzić za bardzo męskiego, a podziw jednej kobiety to dla niego zbyt mało. Uważa, że jest najbardziej atrakcyjny, najlepszy w łóżku, najprzystojniejszy i w ogóle naj naj naj, więc kobiety powinny go wielbić i podziwiać, podtykając mu wszystko pod nos, łącznie ze swoim nagim tyłkiem. Za nic nie przyzna się do błędu, ani do tego, że czegoś nie może.

Nieodpowiedzialność - to zdecydowanie jego najbardziej jaskrawa cecha, której nie sposób nie dostrzec. Niedojrzały - pod tym względem ustępuje pola tylko gówniarzowi w krótkich portkach. Łgać też potrafi imponująco. Normalna rozmowa przekracza jego możliwości, po nie dość, że palant wszystko wie lepiej, to jeszcze uważa, że nic nikomu wyjaśniać nie musi, rozmawiać nie musi, a wszyscy wokół powinni wiedzieć czego on chce i co myśli. Godności własnej i honoru nie posiada. Być może kiedyś słyszał te słowa, ale dla niego to jakieś science fiction. A jeśli posiada sporo gotówki, to będzie się zachowywać jak król życia, cham i prostak, któremu należy się wszystko, bo przecież on taki wspaniały i bogaty, więc jak może czegoś nie mieć. Myślenie sprawia mu wybitne trudności, ponieważ szare komórki kupiły bilet tylko w jedną stronę... na wycieczkę w dół ciała.

Kobiety traktuje instrumentalnie. Tu z jedną, tam z drugą, gdzieś z trzecią... byle inni zazdrościli, byle się pokazać, byle zaliczyć. Szacunku dla pań nie wykazuje, uważa je za materace. Wychodzi z założenia, że kobiety są po to, aby zapewniać mu cały wachlarz przyjemności, a on nie musi być nawet dla nich miły, bo przecież mu się należy z racji wspaniałości. Uważa, że wszystkie kobiety są głupie i naiwne, a każdą można kupić, pozostaje tylko kwestia ceny.

Egoista. Nadęty bufon. Prostak.

Jeśli jest bogaty, polecam taki typ bezwzględnym materialistkom, aby wycisnęły z niego tyle, ile się da, bo jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie.


Gówniarz w krótkich portkach.
Wybitnie niedojrzały, dziecinny, a co za tym idzie - nieodpowiedzialny. Głupie to, bezmyślne i leniwe. Skacze sobie z kwiatka na kwiatek, a wyskoki rozrywkowe są na porządku dziennym, nic to, że przez nie może stracić pracę, że odłączą mu wodę i prąd. Rozmawiać też nie potrafi jak dorosły człowiek, za to szybko się nudzi. Potrzebuje adrenaliny tak, jak normalny człowiek tlenu.

Używać rozumu nie potrafi, za to czepiać się innych będzie jak rzep do psiego ogona. Przegrywać nie potrafi, odmowy nie przyjmuje, jest ślepy i głuchy

Płytszy niż woda na mieliźnie. Kobiety są dla gówniarza zabawkami, podobnie jak samochody, telefony i inne gadżety. Pobawi się i wyrzuci. Nie daj Boże go urazić, zrobić coś nie po jego myśli, nie tak jak on sobie wyobraził... z gówniarza wylezie świnia ostatnia i chamidło. Kiedy gówniarz jest niezadowolony, tupnie nogą, obrazi się. Nie ma co próbować mu czegokolwiek tłumaczyć, ani tym bardziej się tłumaczyć, bo owo tłumaczenie trafi... jak do ściany. Zawsze musi dostać to, co chce.

Własnych błędów nie dostrzega, jest och i ach, a winę zwali na drugiego człowieka. Pojęcia takie jak stabilizacja, odpowiedzialność, związek, wierność istnieją dla niego tylko w słowniku.

Wątpliwe czy kiedykolwiek dojrzeje.

Chcesz być epizodem i jednorazową zabawką? Gówniarz jest w sam raz dla Ciebie.



Ostatnio miałam do czynienia z krzyżówką gówniarza z palantem. Dziecinne zachowanie połączone z nieodpowiedzialnością. Truł mi więcej jak tydzień i zawracał w różny sposób głowę, bo oczywiście czegoś chciał ode mnie. Zgodziłam się, bardziej dla świętego spokoju, ale myślicie, że zachował się poważnie, odpowiedzialnie, jak dorosły człowiek? A gdzie tam!
Miałam do załatwienia pewną sprawę w jednym miejscu i mówię mu, że ma przyjść. Oczywiście nie przyszedł, za to następnego dnia miał do mnie jakieś pretensje i był ciężko obrażony. Do dziś nie wiem, o co mu chodziło, bo na rozmowę nie mogłam liczyć. Palant i gówniarz. Dodzwonić się nie szło, a jak się dało, to mogłam rozmawiać co najwyżej z jego nową epizodyczną dwudziestoletnią podrywką. Przy najbliższej okazji jednak zrugałam go, ile się tylko dało, nie szczędząc kopniaków słownych w jego ego. Może się więcej nie odezwie. Mam taką nadzieję. Choć pewności mieć nie mogę, bo na ile go znam, to nie zdziwię się, jak jakiś czas, odezwie się do mnie, jakby wszystko było w porządku i zacznie jęczeć, że czegoś chce. Gówniarz wymieszany z palantem. Nic dodać, nic ująć.

19 sierpnia 2010

Komoda z kąta.

Ukryty kawałek duszy, fragment schowany gdzieś głęboko, którego nikomu nie pokazujemy, który jest tylko nasz i dla nas, o którym nie wiedzą nawet najbliżsi nam ludzie. Myślę, że każdy ma taki... mniejszy czy większy.

Kawałki są różne. Jedne dotyczą tego, co nas boli, inne naszych radości, a jeszcze inne naszych nadziei, lęków, itd. W tych ukrytych fragmentach składamy to, co jest dla nas ważne, wyjątkowe i tylko nasze, czym nie chcemy, nie możemy, boimy się dzielić.

W mojej duszy jest taki kąt, do którego nikt nie ma wstępu, do którego nikt nie znajdzie drzwi. Taki kąt działa we mnie jak tajna skrytka, coś jak sejf, ale wygląda jak wielka komoda z dużą ilością szuflad i przegródek. Nie wszystkie są zajęte. Te puste to takie schowanko na później i na wszelki wypadek, gdyby przytrafiło mi się coś, co będzie miało być tylko moje.
Taki własny kąt w duszy bez wstępu dla innych jest potrzebny dla mojego zdrowia psychicznego. Działa jak swego rodzaju wentyl bezpieczeństwa.

Jest tam wszystko o czym nie chcę mówić, także to, czym nie chcę się dzielić z obawy przed tym, żeby nie utracić kawałka wspomnień tak skrzętnie zebranych i wręcz jak świętość przechowywanych, jakby oko i ucho ludzkie mogły mi je odebrać, zbezcześcić, umniejszyć ich wartość, wyśmiać...

W szufladach mojego mebla z kąta jest też i to, czego się wstydzę i to czego pragnę, a do czego nie chcę się przyznawać, bo jest moje, a nikomu nie jest potrzebne, aby mnie określić, zbudować mój obraz, dopełnić mnie w czyichś oczach. Jest tylko moje, jest częścią mnie i nie jest dla innych. Lubię się delektować tym, że jest tylko moje. Tak jak i wszystkie tajemnice, które mają osobną szufladkę, tuż obok sekretów innych ludzi - tych, które zostały mi powierzone, abym stała na ich straży. Schowałam je jak skarb. Są bezpieczne. A moje tajemnice... gdyby można je było posmakować, tak jak smakuje się na przykład ciastko, dałoby się wyczuć różne smaki - słodki jak czekolada, słony jak łzy, gorzki jak cierpienie, kwaśny jak złość i wstyd...

Wśród moich szuflad można też znaleźć tę z napisem cierpienie, żal i ból. Jest wielka i ciężka, z trudem się wysuwa, więc nie zaglądam do niej często. Jest tam wszystko przemilczane, wszystko to, co zapadło we mnie głęboko i mnie ukształtowało, to, co sprawia, że nawet słowa, które o tym opowiadają, bolą i ryją głębsze rany. Tu są także właśnie te rany, ślady niezabliźnione, które nigdy się nie zagoją, pozostaną otwarte, jakby chciały mi przypomnieć, że nie powinnam wyrzucać ich z pamięci, że dzięki nim mam siłę, aby przeżyć swoje życie, aby nie schować głowy w piasek, aby nie uciec, że dzięki nim wiem, że jestem szczęśliwa.

Mój własny kąt z wielką komodą pełną skrytek, szuflad i zakamarków. Mój i tylko mój. Najcenniejszy. Najważniejszy. To dzięki niemu potrafię wyciągnąć rękę, przesłać uśmiech i podzielić się tym, co skrywają moje dłonie.

Skrzydła dla duszy.

"Recepta"

Jak pan to robi, że jest pan zawsze taki miły, zrównoważony i zadowolony? - pyta reporterka człowieka, o którym powszechnie było wiadomo, że los go nie rozpieszczał.
- To żadna tajemnica - odpowiedział mężczyzna. - Po prostu bardzo szybko nauczyłem się żyć z tym, co nieuchronne.


"Proste pytania"

Mędrzec pyta pewnego możnowładcę:
- Co wolisz: grzech czy złoto?
- Wolę złoto - odpowiedział możnowładca.
- To dlaczego bierzesz ze sobą na tamten świat grzech, a złoto zostawiasz?


"Dziękczynienie"

Mistrz nigdy nie omieszkał dziękować Bogu, obojętnie czy czasy były złe, czy dobre.
Pewnego dnia, gdy wichura trzęsła drzewami i w całej okolicy lało jak z cebra, jego adepci snuli domysły, co mogło przy tej strasznej pogodzie skłonić mistrza do radosnych słów dziękczynienia.
- O Boże - mówił mistrz - dziś tu jest naprawdę strasznie nieprzyjemny dzień. Ale dziękujemy Ci, że nie każdy dzień jest tak straszny.




Wszystkie historyjki pochodzą z książki pt. "Skrzydła dla duszy" autorstwa Norberta Lechleitnera.

16 sierpnia 2010

Z czym do łóżka?

Z czym chodzą ludzie do łóżka, kiedy idą z kimś do niego? Gdyby sporządzić taką listę, byłaby z pewnością długa, bo przecież różne rzeczy są przyczyną tego, że się z kimś kochamy - od miłości począwszy, a na pożądaniu skończywszy. Jednak zarówno miłość, jak i typowe pożądanie sobie w tej notce daruję.

Wracając do wyżej wspomnianej listy... myślę, że mogłyby się na niej znaleźć takie pozycje jak:
- gruby portfel
- super drogie auto
- status społeczny
- stanowisko w pracy
- zemsta
- szczególnej urody tudzież rozmiarów pewne części ciała, zarówno damskie, jak i męskie - od piersi począwszy, a na penisach skończywszy
- inteligencja
- jakiś wyjątkowy talent
- itd.

Ludzie uprawiają seks z różnych powodów, a czyniąc to, niekoniecznie kochają się z osobą, tylko z tym, co ona posiada (od wyglądu do rzeczy materialnych). Czasem wystarczy przecież drobnostka, aby przekroczyć pewną granicę, aby nagiąć czy złamać własne zasady, aby dać się ponieść chwili, aby... doszło do seksu. Nie potępiam żadnego dobrowolnego powodu, dla którego ludzie to robią, jeśli oczywiście obie strony są tego świadome, a któraś nie chce wydrzeć z tej drugiej podstępem czegoś poprzez seks właśnie.

Jeśli o mnie chodzi, to nie przespałabym się (fajnie to będzie zaraz brzmiało ;) z portfelem, statusem społecznym, stanowiskiem czy czymś takim, bo na mnie takie rzeczy zupełnie nie działają, nie imponują mi i kupić mnie nie można. Na mnie działa coś zupełnie innego... trzy rzeczy.

Pierwszą jest oczywiście poczucie humoru. Trzeba jednak odróżnić bycie wesołkowatym, rzucanie głupawych tekstów i żenujący dowcip od poczucia humoru. Jeśli chodzi o samo poczucie humoru, to ma ono wiele odmian. Pewien jego rodzaj szczególnie mi odpowiada i kiedy dana osoba je prezentuje, to ja już właściwie jest cała "kupiona", "oswojona" i w ogóle.

Drugą rzeczą jest zapach. Mój nadmiernie rozwinięty węch reaguje niezwykle szybko i sam mi podpowiada, co jest dla mnie dobre, a co nie, sam mnie nakierowuje odpowiednio. Zapachem można mnie uwieść, odurzyć wręcz, a wtedy mogłabym się wwąchiwać i wwąchiwać...

Trzecia rzecz to głos. Uszy mam równie wrażliwe jak nos i silnie działają na mnie dźwięki. Kiedyś o tym pisałam, że głosem można mnie uwieść, że głosem można sprawić, że ja zacznę wpatrywać się w przestrzeń, wsłuchując się w ów głos i jedynie od czasu do czasu będę sobie "achować", podpierając brodę rękami, opartymi o stół.

Te właśnie rzeczy znalazłyby się na mojej liście "z czym do łóżka". Najlepiej by było ze wszystkimi trzema naraz. I nie jest to znów takie niemożliwe, wręcz przeciwnie.

Zawsze mnie tak ciągnęło, żeby rzucić od tak sobie facetowi, że podoba mi się np. jego zapach czy że ma świetne poczucie humoru albo niesamowity głos i że to tak na mnie działa, że nie mogę się powstrzymać, aby nie myśleć o seksie z nim. Ciekawe czy po takim zdaniu poszedłby ze mną do łóżka czy nie? Skoro ludzie zajmują się sponsoringiem, wspinają się po szczeblach kariery poprzez łóżko, to dlaczego by nie robić tego z takiego właśnie powodu?
Chyba nie miałabym odwagi, żeby tak wprost rzucić, choć w sumie to chciałabym... ach... taki niesamowicie seksowny męski głos, niski i ciepły z nutką humoru o zapachu testosteronu...

Wystrzeliłabym sobie z takim tekstem pod powyższym adresem, tylko czy ja nie dostanę przypadkiem rykoszetem?

14 sierpnia 2010

Poznać po słowach. O zgrzytaniu.

Budowanie słów, dobieranie ich do siebie, mieszanie, składanie w zdania... każdy z nas to robi i każdy robi to inaczej. Styl pisania, budowania własnych wypowiedzi kształtuje nam się przez życie. Można się na kimś wzorować, można próbować kogoś podrabiać, jednak jakkolwiek by się człowiek nie starał naśladować kogoś innego, prędzej czy później się zdradzi.

W tej przestrzeni zostawiamy swoje słowa, tysiące słów i zdań z nich zbudowanych. Zastanawiam się właśnie czy można lubić czyjś styl pisania, a nie lubić danej osoby?

Dla mnie styl wypowiedzi nieodłącznie wiąże się z tym, jakimi ludźmi jesteśmy, bo choćbyśmy nie wiem, jak bardzo się starali, słowa prędzej czy później nas zdradzą. Co więcej dookreślają nas jako ludzi i biorą czynny udział w malowaniu naszego obrazu w głowach innych ludzi.

Mam coś takiego, że nie potrafię czytać kogoś, kogo nie lubię, pominę fakt czy znam osobiście czy nie znam, bo to ma małe znaczenie. Czytam przecież różnych autorów i już właściwie po kilku zdaniach wiem, czy mi coś w danym sposobie pisania zgrzyta czy nie. Jeśli mi zgrzyta, coś mnie razi, wczytuję się bardziej, robię rozeznanie i zazwyczaj kończy się to moją niechęcią, nie tylko do słów napisanych przez daną osobę, ale i do samej osoby.

Jeśli ktoś budzi we mnie niechęć do siebie, a ja jestem zmuszona czytać to, co ta osoba napisała, niech byłby to chociaż zwyczajny e-mail, jest mi tak dziwnie, wszystko się we mnie kotłuje, jakby mi to jakąś równowagę zakłócało.

Zgrzyt. To coś takiego, co trąci mi jakąś fałszywą nutą, próbą popisania się przed ludźmi, zdaniami pod publiczkę, jakby ten ktoś chciał oszukać... czytelnika, a może nawet i siebie. Nie lubię jak mi zgrzyta. Męczę się wtedy.
Tak samo jest z literaturą. Jak autor mi zgrzyta, to książka pójdzie w kąt, bo mordęgą by było czytanie jej. A ja nie lubię się zmuszać do tego, co wywołuje we mnie odruch cofania. Ja w ogóle nie lubię się zmuszać do niczego, a tym bardziej do kontaktu z ludźmi, którzy zgrzytają mi bardziej niż piasek między zębami.

To działa też w drugą stronę. Wiem, że i ja mogę komuś zgrzytać, powodować u kogoś odruch cofania. Mogę być przez kogoś uważana za oszustkę, za jakąś głupią bezrozumną panienkę nieudolnie próbującą zwrócić na siebie uwagę, mogę być dla kogoś nieprawdziwa. Tylko że ja mam gdzieś ludzkie opinie o mnie, ale w tym sensie, że nie mam parcia, by starać się, aby koniecznie wszyscy mnie lubili i uważali za jakiś chodzący ideał, aby być bez skazy w oczach innych, aby udowodnić, że wcale nie mają racji na mój temat. Bo czyż nie jest tak, że jeśli mamy na czyjś temat wyrobione własne zdanie, to usilne działania tej osoby, wcale nie sprawią, że zdanie zmienimy, jeśli sami tego nie zechcemy?

12 sierpnia 2010

Łapanie smaków.

Ciepło. Słonecznie. Jednak sierpniowe powietrze jest już inne niż to lipcowe. Pachnie jesienią... Nosem wyczuwam jej pierwsze, oddalone jeszcze mocno kroki. Późne lato ma dla mnie zapach śliwek, papierówek, kabaczków, cukinii. Kuchnię wypełniają aromaty przetworów - kompoty, dżemy, konfitury i galaretki. Kolorowe i pachnące będą czekały na zimę, aby wkraść się ze swoim smakiem w chłodne, ciemne wieczory.

Wiśnie z kardamonem, dżem truskawkowo - rabarbarowy, dżem wiśniowy i nowy smak... konfitura brzoskwiniowo - malinowa z cynamonem, galaretka i syrop lawendowy... powidła i kompoty. Zimę mogłabym spędzić między półkami wypełnionymi słoikami pełnymi kolorów. Nie wyobrażam sobie bez nich zimy. Zupełnie. Dlatego z szaleństwem w oku staram się zatrzymać okruchy późnego lata, wybrać smaki i zapakować je w szkło, aby cieszyły oczy i kubki smakowe, kiedy za oknem zrobi się szaro i mokro, a odtwarzacza będzie płynął głównie jazz, a ja będę pisać i pisać, i pisać, a może na zmianę z kochaniem się. Kto wie...

Jak na razie moje ściany wypełniają skrzętnie gromadzone zapachy i muzyka dająca mi energetycznego kopa. I chce mi się chcieć.

10 sierpnia 2010

O Adusi, która jeździła koleją.

Od dwóch dni robię porządki z komputerami, z danymi, z dokumentami na zmianę z porządkowanie rzeczywistości wokół siebie. Wielka zagojona częściowo rana, znów się trochę rozbabrała, ale ja jestem silniejsza niż kiedyś i radzę sobie z wewnętrznym bólem. Miała być tematycznie zupełnie inna notka, ale jakoś tak nie mogę jej skończyć, może jutro się uda. Dziś będzie o czymś zupełnie innym.

Czasem lubię wsiąść w pociąg i pojechać sobie w jakimś znanym mniej lub bardziej kierunku. Nie pamiętam swojej pierwszej podróży tym środkiem lokomocji. Z opowiadań rodziców wiem, że miałam jakieś 2 latka. Pamiętam jednak swoją pierwszą nocną podróż pociągiem. Jechałam wtedy z rodzicami na drugi koniec Polski na chrzciny mojego siostrzeńca. Dla mnie, wówczas czterolatki, jazda pociągiem nocą była atrakcyjna.

Moja pierwsza samodzielna podróż pociągiem? Miałam jakieś 12 lat i wybrałam się w odwiedziny do siostry mojego ojca. Jaka ja byłam wówczas zestresowana. Bałam się, że przegapię stację, że nie zdążę wysiąść z pociągu, że nie dam rady drzwi otworzyć, itd. itd. Jednak jakoś wszytko ułożyło się dobrze, nawet pociąg nie złapał spóźnienia. I tak zaczęłam sobie podróżować pociągiem.

Mój najmłodszy siostrzeniec mówi o mnie "Adusia, która jeździ koleją", no i coś w tym jest, ponieważ pociąg to najczęściej używany przeze mnie środek lokomocji. Czasem jest w nim brudno i ohydnie, czasem zimno, czasem duszno i gorąco jak w saunie, a czasem jest nawet dość komfortowo. Czasem dojeżdża się na czas, ale jednak najczęściej się to nie udaje, a czasami wręcz udaje się dojechać z ekstremalnym wręcz spóźnieniem. Zawsze jednak miałam tyle szczęścia, że udawało mi się dojechać do celu, pomimo dróg okrężnych, nawałnic, burz, ukradzionych torów czy trakcji, pożaru w wagonie i innych atrakcji. Zdarzało mi się wsiadać i wysiadać przez okna, spać na metalowej półce pod bagaże... Może nigdy nie było tak ekstremalnie jak w 4 osoby z proporcem i wielkimi plecakami w maluchu (plus kierowca), ale bywało dość często, że jechało się w ścisku, jak sardynki w puszce, ale co z tego, skoro do celu.

Czasem potrzebuję tak wsiąść do pociągu, bez oglądania się za siebie i wyruszyć gdzieś, choćby w odwiedziny do znajomych i przyjaciół. Uwielbiam patrzeć przez okno na zmieniający się krajobraz i myślę, o tym co za mną i o tym co przede mną.

W pociągu czuję się znacznie bezpieczniej niż w samolocie, choć jedno i drugie to metalowa puszka, jak ja to mówię. Ziemię mam w zasięgu wzroku, są hamulce awaryjne, więc właściwie w każdej chwili mogę wysiąść bez obaw, że będę niewiadomo ile spadać z jakiejś okropnej wysokości. Nie lubię latać. Boję się. Jeśli muszę, polecę, ale zdecydowanie bardziej wolę pociąg, prom czy statek jakiś czy samochód.

Moje podróże pociągiem są różne. Czasem przemierzam koleją krótkie odcinki, czasem znajduję sobie jakąś ekstremalną trasę na około albo na skróty z mniejszą czy większą liczbą przesiadek, zaliczając po drodze różne punkty i spotykając się z mnóstwem ludzi.

Marzy mi się kolejowa podróż ekstremalna czyli udanie się koleją transsyberyjską z Moskwy do Ułan Bator (linia transsyberyjska i linia transmongolska). Tysiące kilometrów, pustkowie, pociąg... marzenie. Niedawno oglądałam z J. jakiś film dokumentalny o kolei transsyberyjskiej. Film w całości po angielsku, ale mi to zupełnie nie robi różnicy. W każdym razie wciągnęłam się i rozmarzyłam się totalnie. Oderwania się od rzeczywistości dopełniła lektura kilku relacji z takich podróży. Efekt? Dostałam radosnej głupawki, która w połączeniu z alkoholem dała interesujące rezultaty, ale o tym innym razem.

Chciałabym bardzo pojechać do Mongolii, pojeździć konno na stepie, spać w jurcie mongolskiej (ger). Mogłabym dojechać tam właśnie koleją, bo do stolicy, czyli Ułan Bator, prowadzi interesująca mnie nitka kolei. Mogłabym więc połączyć podróż koleją transsyberyjską z wyprawą do Mongolii. Może w przyszłym roku udałoby mi się zrealizować to pragnienie. Bardzo, ale to bardzo bym chciała.


6 sierpnia 2010

Miłość z targu staroci.

Przeżyłam wczoraj dziwną sytuację. Spieszyłam się na tramwaj, bo miałam sporo do załatwienia. Nie lubię chodzić tą drogą, którą wczoraj szłam, bo spacer pod górkę i przez most, kiedy widzę na wprost siebie w oddali przystanek tramwajowy, zawsze mnie jakoś stresuje, kiedy muszę się na ten przystanek udać. Zawsze obserwuję, czy czasem znowu nie zwieje mi mój tramwaj i czy nie będę musiała czekać 20 minut na kolejny, a droga na przystanek dłuży się niemiłosiernie.

Pędzę tak wczoraj, pod górkę, przez most, przez ulicę i... widzę, że na wprost mnie idzie czarnoskóry osobnik płci męskiej. Uśmiecha się do mnie, po czym zagaduje czy ja to ja. Musielibyście widzieć moją minę. Człowieka wcześniej na oczy nie widziałam, nie mam pojęcia kim jest, a on się mnie pyta czy ja to ja. Spodziewałabym się, że prędzej zapyta o to, czy mówię po angielsku i zapyta o drogę, a on pyta się mnie czy ja to naprawdę ja? Zamurowało mnie. Gdyby nie to, że w myślach już miałam wizję odjeżdżającego tramwaju i mojego ogromnego spóźnienia, to z chęcią bym się dokładniej dowiedziała, o co mu chodzi. Zanim powiedziałam mu, że mi się bardzo spieszy i że jestem prawie spóźniona, zdążyłam się dowiedzieć tylko tyle, że z nikim mnie nie pomylił i że mamy wspólnego znajomego. Pamiętacie notkę o kawie i spacerze z panem czarnoskórym? No właśnie. Kto jeszcze mnie zna, a kogo ja nie znam? Ciekawe, co też o mnie naopowiadał...? Chyba coś miłego, bo facet był więcej niż pozytywnie do mnie nastawiony. Czy ja jeszcze o czymś nie wiem ;)?

A teraz do rzeczy, czyli notka o miłości z targu staroci poniżej.


Przedwczoraj jakoś szybko zleciał mi wieczór, a ja wciąż byłam pogrążona w pracy. Kiedy skończyłam wszystko, niebo na wschodzie szarzało, mieniło się kolorami powoli budzącego się słońca, a bledniejąca noc odchodziła, aby powrócić na koniec dnia. Było chłodno, jak to zwykle o świcie, zanim słońce wzejdzie. Wciągnęłam na siebie bluzę z długim rękawem, ale w krótkich spodenkach pozostałam, bo od zawsze bardziej mi zimno w ręce i po plecach niż po nogach.

Stałam sobie z kubkiem herbaty w dłoniach i wyglądałam wschodu. Ludzie zazwyczaj wstają o 4 z minutami nad ranem niż kładą się spać, no chyba że po jakiejś imprezie, ale ile imprez odbywa się w środku tygodnia? Stałam tak sobie, wpatrywałam się w niebo i myślałam o starych wiadomościach, które znalazłam w skrzynce mailowej, przy okazji poszukiwania w niej kilku ważnych plików, które gdzieś tam wciąż były, zostawione tak na wszelki wypadek.
Zrobiło mi się smutno. Tęsknotę, którą czułam, odczuwałam wręcz fizycznie.

Myślałam o wszystkim. O przeszłości. O tym, w którym miejscu jestem dziś. O miłości. Ile razy w ciągu życia można kochać? Ile razy można się naprawdę zakochać? Czy prawdziwa miłość jest tylko jedna? A może prawdziwa jest każda, która jest szczera i płynie z głębi serca, duszy? A co z miłością, która nie może być spełniona, nie z braku wzajemności, ale dlatego że pomimo uczucia jest po prostu niemożliwa, bo......? Czy można kochać jednocześnie więcej niż jedną osobę? Skąd wiedzieć, że to, co się czuje, nie skończy się za miesiąc, za rok czy za pięć lat?

Tysiące pytań. Dopadły mnie wraz z tym, co należy do historii mojego życia. Związki, uczucia... Miłość. Jeśli jest szczera, z głębi, zapada w nas, nawet jeśli jest niemożliwa, nawet jeśli nie jest do grobowej deski, bo przecież obie osoby muszą kochać, chcieć być razem. Czy miłość, jeśli w nas zapada głęboko, zapada w nas uczucie do drugiej osoby, wspomnienie o tym, to czy taka miłość się kończy, nawet jeśli nie jest się razem? Czy można wówczas kochać? Jeśli miłość się nie skończyła, bo jest w nas, to czy możliwa jest jednocześnie nowa miłość, inna miłość? Jak żyć z piętnem poprzednich miłości? Jak żyć z tym, że ukochana osoba wciąż kocha, oprócz nas, swoją przeszłą miłość?

Chyba już zawsze będę żyła z rysą w sercu. Z piętnem miłości niemożliwej w duszy. Z uczuciem, które widać w moich oczach, kiedy pojawia się tęsknota. Gdybym ja jeszcze była niechciana... Ale to nie była miłość odrzucona, lecz miłość niemożliwa. Zapadła we mnie głęboko i na zawsze tam zostanie. Tkwi mi w duszy w postaci otwartej rany, która nigdy do końca się nie zabliźni. Jestem przez to trochę wadliwa. Jak taki kulawy mebel na targu staroci. Mebel może być piękny, nawet jeśli zaniedbany, zakurzony, kulawy. Można mu przywrócić blask. A co zrobić z kobietą, która zaniedbana nie jest, ani stara, ani zakurzona, tylko jak ten mebel - kulawa, wadliwa?

Czy każdy z nas nie żyje z jakimś piętnem? Czy naprawdę jesteśmy tacy doskonali? Czy nie przypominamy trochę takich zaniedbanych, kulawych, uszkodzonych przedmiotów z targu staroci?

Nie wszyscy tacy jesteśmy, przynajmniej nie na pierwszy rzut oka. Czasem wadliwość ukryta jest głęboko, jak w przedmiotach, u których dopiero po zakupie wychodzą wady produkcyjne.

Nie jestem z pięknego sklepu, w którym półki po brzegi wypchane są towarem, którego wady są głęboko ukryte pod piękną maską. Ja jestem z targu staroci, z targu przedmiotów niechcianych, bo z rysą na wierzchu. Czy miłość może być z targu staroci, z targu przedmiotów niepotrzebnych? Czy miłość może się zrodzić na targu staroci? Czy może miłość potrzebuje pięknego przestronnego sklepu z pełnymi półkami?

4 sierpnia 2010

Mściwa satysfakcja.

Mściwa stysfakcja. Niezwykle rzadko pojawiające się u mnie uczucie. Dotychczas objawiło mi się ledwie kilka razy. Szczerze mówiąc, daje niesamowitego kopniaka energetycznego. Mam ochotę śpiewać na całe gardło i chyba zaraz zrealizuję to pragnienie. Tak na marginesie, to ja nie cierpię śpiewać, choć zdarza mi się to w wyjątkowych sytuacjach. Ta właśnie taka jest.

Paskud męczył mnie telefonami od kilku dni, więc dla świętego spokoju postanowiłam zakończyć raz na zawszę tę sprawę. Wybrałam miejsce publiczne w godzinach szczytu - czyli centrum handlowe i najruchliwszą kawiarnię, zresztą niezłą kawiarnię. Siedzący obok przy stolikach ludzie, kelnerki z trudem wyrabiające się z obsługiwaniem klientów, słoneczna pogoda, pewność, że jestem bezpieczna, przyczyniły się znacznie do mojej postawy ofensywnej. A kiedy zobaczyłam tego, którego nie musiałam oglądać od kilku lat... poczułam, że rodzi się we mnie jakaś satysfakcja.

Obleśny otyły osobnik w nieciekawym odzieniu z głupawym wyrazem twarzy, wymęczony, jakby przez wyżymaczkę się się przeciskał. Kopci jakieś paskudztwo, które sam sobie zwija i to kopci to świństwo w takich ilościach, że nie zdziwiłoby mnie, gdyby wyhodował sobie w płucach kolegę. Facet, o ile w ogóle można go tak nazywać, bo swoim zachowaniem urąga mężczyznom, który kompletnie nie rokuje. Lenistwo i krętactwo aż mu uszami wyłazi. Leciwy emeryt ma więcej życia i kondycji w sobie niż ten osobnik. Ciekawe, dlaczego mnie to nie dziwi.
Za to jego wzrok? Wciąż obrzydliwie lubieżny, obleśny, aż mnie mdliło. Dobrze, że dzieliła nas odległość stolika. Krzesło sama sobie odsunęłam, aby być dalej.

Ludzie się zmieniają. I owszem. Niektórzy na gorsze. To właśnie taki przykład. Nie zdziwię się, jeśli skończy w więzieniu. Starości chyba nie dożyje, przynajmniej przy takim trybie życia, jaki prowadzi. Już widać po nim skutki palenia świństwa, brania jakichś paskudztw, spożywania dużych ilości kawy i alkoholu. Pewnie serce już mu wysiada... brak kondycji gołym okiem widoczny po przejściu przez niego kilku metrów. W życiu osobistym nie układa mu się i jakoś mnie to nie dziwi, skoro on nie rokuje. Życie zawodowe to jedno wielkie oszustwo i przekręt. Żal mi go? Wcale. Za to wstąpiła we mnie dzika mściwa satysfakcja. A dobrze mu tak. Sam się prosił i ma.

Ja mam się dobrze. Na zdrowie za bardzo nie mam po co narzekać. Nawet bebechy ostatnio doskonale się sprawują. Mój własny widok w lustrze napawa mnie coraz większym zachwytem i pewnie, gdybym miała narcystyczne skłonności, zakochałabym się sama w sobie ;)

Usiłował mnie wypytać o moje życie osobiste. Myślał, że jestem biedna samotna i rzucę się mu w ramiona? To mocno się zdziwił. Pozwoliłam sobie... na bujną opowieść, która wcale nie musiała odbiegać od prawdy, aby mu dokopać. A najlepsze jest to, że od każdego faceta, o którym wspomniałam, on by zarobił w mordę już za samo na dzień dobry, gdybym w towarzystwie któregoś z owych panów natknęła się na niego.

Mściwa satysfakcja. Cudowne uczucie. A dobrze mu tak. Wcale mi nie żal. Niech spada w kosmos.

Przypomniały mi się dwie piosenki sprzed kilkunastu już lat. Tym razem mam gdzieś ich poziom muzyczny. Ważne, że doskonale komponują się z moją mściwą satysfakcją.

pierwsza

druga

Czyżbym była złośliwa? To tylko moja mściwa satysfakcja.


3 sierpnia 2010

Reklamy, promocje i inne takie.

Kto z Was jest podatny na reklamy, promocje i przeceny? Ilu z Was kupiło coś, bo:

1. widziało reklamę, np. w tv

2. jest napisane, że to promocja

3. jest przecenione ???

Czy mi się kiedyś coś takiego zdarzyło? Nie. Zdarzało mi się kupować coś, co było w tzw. promocji czy przecenione, ale zupełnym przypadkiem. Kupiłam, bo potrzebowałam i szczerze mówiąc nie miałam pojęcia o jakichś tam promocjach czy przecenach. Nawet nie mam pojęcia, które produkty się reklamuje, a które nie, ponieważ reklama zaraz po obejrzeniu ulega wywietrzeniu z mojej głowy.

Dziś znowu wylądowałam w Gdańsku. Jakoś ostatnio często mnie tam zarzuca, więc może powinnam sobie tam pomieszkać? Nawet jest to i nie całkiem głupi pomysł, ale ja nie o tym chciałam. Zostałam zaciągnięta do wielkiego sklepu, gdzie zewsząd wrzeszczały te wszystkie reklamy, przeceny i promocje. A w sklepie tłum ludzi, którzy z szałem w oczach przebierają w produktach, jakby mało takich mieli. Zdziwiło mnie to, że o tak dość w sumie wczesnej godzinie i to w środku tygodnia jest na zakupach tyle osób. Nie pracują? Nie mają, co robić? Czy jak? No dooobra, padał deszcz, właściwie lał, ale jest tyle ciekawszych rzeczy, które można robić przy takiej pogodzie. Pierwszą, która mi przyszła do głowy jest seks oczywiście. Może jednak ci wszyscy ludzie wolą zakupy albo nie mają alternatywy na spędzenie takiego deszczowego dnia?

Nie cierpię tłumów. Akceptuję je tylko na koncertach i imprezach wszelakich z nazwy masowych. Przeciskanie się przez tę ciżbę... straszne. Jakby ludziom zabrakło wszystkiego - ubrań, butów, lodówek, komputerów, naczyń, poduszek i właściwie wszystkiego. A już najbardziej tego, co zostało oznaczone napisem "promocja" czy "przecena". To działa na ludzi jak magnes. Przyznam, że nie bardzo rozumiem, jak można być tak podatnym. Nie rozumiem, z pewnością dlatego, że od zawsze kupuję tylko to, co mi jest potrzebne i konieczne, bez względu na to, cóż to jest. Reklamy na mnie nie działają. Nawet ich nie pamiętam. Napisów "promocja" czy "przecena" nawet nie widzę, a później przy kasie dziwię się, że dają mi jakieś dodatkowe produkty, tzw. gratisy czy coś albo że cena jest niższa. Moja postawa wykończyłaby każdego akwizytora czy twórcę reklam, nawet niektórych producentów doprowadziłabym wręcz nad grób.

Wszystko muszę sama sprawdzić, powąchać, obejrzeć, przymierzyć, wypytać o szczegóły, a na dodatek muszę tego potrzebować, aby w ogóle mnie coś zainteresowało. Nie dalej, jak tydzień temu w jakimś markecie rozdawali próbki płatków czy czegoś i kobieta była zdziwiona, że ja nie chcę. Nie chciałam, bo nie jem takich rzeczy i powiedziałam jej, że takie słodkie płatki to może niech rozdaje ludziom, którzy na zakupy przychodzą z dziećmi. Myślałam, że mnie wzrokiem zabije.

Bardzo popularne są także degustacje w marketach - kawa, herbata, jogurt, chleb, wędlina, słodycze, cokolwiek. Kiedy idę na zakupy z moją najstarszą siostrą, ona zawsze próbuje, nawet rozgląda się, czy w sklepie czymś nie częstują i zawsze namawia mnie do spróbowania, a ja nie i nie. Nie próbuję, choć to darmowe. To, że coś jest ZA DARMO też na mnie nie działa. Zresztą ma to także inny powód - moje bebechy.

Nie myślcie sobie, że ja jestem tylko taka pragmatyczna i nie kupiłam niczego, bo po prostu mi się spodobało. Kupiłam. Coś co kupię, musi być mi potrzebne, choćby do zaspokojenia wyższych potrzeb ;), np. tej estetycznej. Nie lubię posiadać zbędnych przedmiotów. Może dlatego że przeprowadzałam się kilkanaście razy, więc wypracowałam sobie sama taką, a nie inną postawę. Pragmatyzm?

Jestem straszna. Jakby wyglądał ten świat, gospodarka i przemysł, gdyby wszyscy mieli taki sam stosunek do zakupów jak ja? Wizja przerażająca, zwłaszcza dla tych wszystkich producentów, sprzedawców, itp. Dobrze więc, że są ludzie, choć ja ich nie rozumiem, którzy łapią się na te wszystkie reklamy, gratisy, promocje, przeceny i inne takie, bo dzięki nim producenci tychże produktów mogą zarobić. Ciekawe tylko, gdzie oni to wszystko trzymają?

2 sierpnia 2010

Wiatraki.

Deszcz. Wiatr. Słońce.

Uwielbiam czasem tak zmoknąć. Aż do suchej nitki. Aż do samej skóry. Uczucie, kiedy letni deszcz wsiąka powoli w moje ubranie i przesiąka przez nie jest niesamowite. Zawsze wtedy czuję się częścią świata. Pojawia się takie dziwne uczucie, jakbym nagle zyskiwała pewność, że żyję, że nie jestem tylko skorupą. Deszcz jest wielką siłą - ma moc życiodajną i moc niszczenia, bo przecież to woda.

Nie lubię, kiedy jest zbyt upalnie, duszno, gorąco. Jednak bez grzejących promieni słonecznych jest smutno, ciemno. Czasem pojawia mi się gdzieś wewnątrz takie uczucie chłodu, zimna. Wtedy pomaga słońce, wygrzewanie się na nim. Zresztą na depresję też jest doskonałe, no i na przeziębienie.

Najbardziej jednak lubię wiatr. Wiatr jest wolny, jak wolne są myśli. Wieje gdzie chce, wcisnąć się może wszędzie. Kiedy rozwiewa mi włosy, chłodzi rozgrzaną skórę albo zimą wywołuje dreszcz, czuję się wolna.
Wiatr uważano dawniej za przejaw obecności bogów, których nie widać, a którzy działają w sposób wyczuwalny, tak jak i wiatr jest wyczuwalny. W różnych kulturach wiatr utożsamiano z boskim tchnieniem.
Wiatr ma w sobie coś magicznego, coś metafizycznego, choć przecież jest ruchem powietrza w dolnej troposferze w układzie poziomym lub skośnym.

Może właśnie przez tę magię i siłę wiatru, czuję przypływ energii i emocji na widok wiatraków. Mogę godzinami wpatrywać się w ich ruch. Jeśli gdzieś po drodze w czasie podróży mijam wiatraki to wręcz się na szybie rozpłaszczam. A kiedy są to stare wiatraki, a nie cud współczesnej technologii w dziedzinie elektrowni wiatrowych, to ten człowiek, który towarzyszy mi w podróży może być pewny, że ja te wiatraki będę musiała sobie dokładnie obejrzeć.

Wiatrak działa na mnie jak magnes. Jest jak jakieś uzależnienie. Jest czymś, co wzbudza we mnie ogromny podziw, bo przecież przez stulecia pomagał i wciąż pomaga ludziom, stanowi odnawialne źródło energii (choć budowanie farm wiatrowych ma swoje ujemne skutki, zwłaszcza dla rolników i ptaków).

Z mojego okna widać na horyzoncie koło "zamku" dwa wiatraki. Codziennie tuż po obudzeniu, spoglądam za okno, jakbym musiała się upewnić, że one tam są. Zresztą, kiedy patrzę na nie, wstępuje we mnie jakaś nadzieja i siła, no i zawsze się wtedy uśmiecham.

Jak niewiele potrzeba, aby twarz rozjaśnił uśmiech.