30 marca 2012

Eh... dobrze nie jest.

Poniższa notka nie jest ani optymistyczna, ani zabawna, ani wesoła. Nie wiem, jakie będą następne. Jeśli ktoś szuka tu rozrywki albo nie ma ochoty na smutne wynurzenia, zapiski przykre i inne takie, niech lepiej nie czyta. Lojalnie uprzedzam, bo dobrze nie jest.

Jestem zestresowana, znerwicowana, niespokojna. Mam kłopoty ze snem, na widok jedzenia jest mi mnie mdli i zmuszam się do każdego kęsu, oczy mam szkliste od łez, których wypływanie staram się stłumić, zdusić. Tylko w domu, gdy nikt nie widzi, leją się strumieniem. Nie mogę ścierpieć tego pustego domu i panicznie się boję, że tata do niego już nie wróci. Nie jest dobrze. Naprawdę nie jest. Myślałam, że jakoś się udało nam sytuację opanować, że będzie lepiej, a w ciągu kilku dni wszystko się zmieniło. Powinnam była pamiętać o tym, ale jestem tak głupio naiwna. Silne zapalenie płuc, a w jego przypadku może się okazać śmiertelne. Ledwie wyszedł ze szpitala, znów tam trafił. Jest słabiutki. Nie lubię go zostawiać, wracać do domu, bo kto będzie czuwał nad nim. Proszę mi nie tłumaczyć, że on ma tam dobrą opiekę. Ja to wiem, ale to może spokojniejsza bym była, gdyby to był, jego oddział, a nie ten w tym szpitalu, w którym mama odeszła.

Obserwuję u siebie stany lękowe, powoli zahacza już to o ataki paniki, histerię, ale tylko gdy jestem sama. Ja się tak panicznie bałam momentu taki jak ten, gdy bez pomocy ojciec będzie mieć kłopot ze zwykłymi czynnościami. I panicznie boję się chwili, w której jego już nie będzie na tym świecie. Ja wiem, że każdy kiedyś umrze, że to takie normalne, zwykłe, taka kolej rzeczy, która czeka każdego człowieka, ale to tak okropnie rodziera serce, duszę. Kiedy się patrzy na kogoś, kto zawsze był wsparciem, opoką, a teraz sam jest słabiuteńki, kiedy z uwagą śledzi się każdy oddech, nerwowością reaguje się na dźwięk telefonu, którego pilnuje się bardziej niż dokumentów i kluczy od domu.

Nie wiem, co będzie. Martwię się o niego. Ja się boję, on się boi. Eh... Tak bardzo chciałabym mu pomóc i tak bardzo jestem bezsilna. Bo cóż więcej mogę, jak tylko być obok, pomagać we wszelkich czynnościach, wspierać. Tak bym chciała, aby było lepiej, by było dobrze, żebym mogła tacie dodać sił. Piszę to wszystko, bo być samemu ze swoimi myślami, wpędza w jeszcze większy dół. Trzymam się wiary, że jeszcze się uda tacie uciec tej starej damie klekoczącej kośćmi (proszę mnie nie pytać czy ta forma jest poprawna, bo ja nie mam głowy i mam to w tej chwili gdzieś) spod ręki, że jeszcze razem dokończymy model okrętu, zjemy obiad przy stole, pogadamy przy herbacie i pójdziemy na spacer, i trzymam się tej myśli, jak ostatniej deski ratunku, a jeśli myśl ta brzytwę przypomina, dalej będę się jej trzymać.

24 marca 2012

Ptaszek.

Położyłam się późno. Dochodziła trzecia. Jakoś tak mi zeszło. Budziłam się co chwilę. Nad ranem słońce połaskotało mnie po twarzy. Było duszno, coś koło szóstej, choć z początku wydawało mi się, jest po siódmej i zaraz będzie ósma. Uchyliłam okno tak, że zrobiła się spora szpara u góry i znów odpłynęłam w sen. Obudziło mnie jakieś trzepotanie. Usiłowałam nie otwierać oczu i czekać na dzwonek budzika, ale ten trzepoczący dźwięk nie dawał mi spokoju. Z wysiłkiem uniosłam powieki i... wyskoczyłam z łóżka jak oparzona z wielkim piskiem. 
 
Po pokoju latał ptaszek. Wielokością do wróbla podobny tylko smuklejszczy, szczuplejszy, że tak powiem. Widać było, że też był przestraszony i to znacznie bardziej niż ja. W końcu schował się na szafie. Chciałam mu pomóc jakoś wylecieć na zewnątrz, ale co weszłam do pokoju, to on akurat zlatywał z tej szafy i w przestrachu latach, szukał wyjścia i znów się chował, a ja z piskiem wycofywałam się. 
 
Może bym się jakoś szybciej opanowała, gdyby nie wspomnienie czołówki z gołębiem, o której kiedyś pisałam. W końcu wzięłam się w garść, bo ptaszek wydostać się musiałm, a w pokoju zostać nie mógł. Jeszcze by zawału dostał albo coś. Najpierw pomyślałam, że najłatwiej byłoby go złapać i wypuścić, ale jeszcze bym go bardziej wystraszyła, a poza tym on latał po tym pokoju zupełnie zdezorientowany, przysiadał na półce z książkami, chował się na regale i znów wracał na szafę. Siedziałam w przedpokoju na taborecie taka zmartwiała, myśląc o tym, jak mu pomóc się wydostać.
 
Otworzyłam szeroko okno, ale on nadal nie mógł trafić do wyjścia, więc odsłoniłam zupełnie firankę, zasłonę (odsunęłam je maksymalnie), okno otworzyłam tak szeroko jak się dało, zamknęłam drzwi i poszłam po zakupy. Pomyślałam, że jak sobie pójdę, zostawię go w spokoju, to on trafi do tego okna. 
 
Gdy wróciłam do domu, już go nie było. Zostało po nim kilka maluciutkich piórek - takich szaro-żółtych, bardzo ładnych. Nie wiem jak, ani kiedy dostał się do pokoju. Może coś go wystraszyło, wleciał uchylone okno i znalazł się w pułapce. 
 
Pół dnia przespałam. Jest mi tak jakoś dziwnie. Jakbym w środku miała wielki kamień. Pustka. Smutek. A powód tego jest taki przyziemny, mi znany i rozwiązanie ma tylko jedno. Zapomnień. Wczoraj topiłam kornika, co mi w trzewiach korytarzyki wiercił, a dziś czuję, jak bardzo w nich hula wiatr. Jak dobrze, że już wiosna.

18 marca 2012

I zrobiła się wiosna.

I zrobiła się wiosna. Przyszła szybciutko drobniutkimi krokami, stukając obcasami i powiewając kolorowym szalem. Coraz cieplejszy wiatr swoim oddechem wzdyma jej spódnicę, rozwiewa włosy. Ptaki się obudziły i wieczorem głośno oznajmiają swoją obecność. A mi gdzieś szybko przeleciały ostatnie dni.

Stęskniłam się już za chrupiącym ogórkami i rzodkiewkami, za szczypiorkiem, który, gdy się go kroi, tak przyjemnie chrzęści, za pachnącymi słońcem pomidorami i truskawkami, za uśmięchniętymi "buźkami" czereśni. Z uwagą przyglądam się każdego dnia wysianym ziarenkom, z utęsknieniem czekając aż wyrosną. Majeranek, pietruszka, tymianek, bazylia... Oregano i rozmaryn rosną dzielnie. Może wysieję maciejkę...? Mama ją siała co roku, a ja lubiłam wieczorami siadać na balkonie z kubkiem herbaty w dłoni, upajać się jej zapachem, rozmawiać z mamą albo wpatrywać się w niebo, snując marzenia, obserwując gwiazdy. 

To właśnie zapachy mają taką moc, że dają mi poczucie bezpieczeństwa. Ostatnio dołączył do tych zapachów zapach nowy... pachnie mężczyzną. Nie wiem czemu, nie bardzo rozumiem i jeszcze nie doświadczyłam. Nawet trochę się tego boję. Nie powiem mu. Za nic. Jeszcze by się wystraszył ;) A bardzo go lubię. Przyjaciel. Po prostu. Tylko. I aż.

Odżyło kilka projektów, które zeszły na dalszy plan albo w ogóle pochowały się pod szafami czy w kątach. Narodziły się zupełnie niespodziewanie nowe pomysły, zwłaszcza jeden z teatrem związany wyjątkowo mnie cieszy. Po latach zdecydowałam się na chwilę wrócić do tego, co dawało mi tyle radości, co było moją pasją, a w pewnej chwili zaczynało być sposobem na życie.

W pewnym momencie miałam już wszystkiego dość, a wstanie z łóżka było katorgą. Zmęczona, sfrustrowana, wypalona i chyba w jakiś sposób samotna, zamknęłam się w swoim małym światku. Musiałam poszukać w sobie trochę siły. Wykrzesać trochę energii, aby móc działań na płaszczyznach obowiązków dnia codziennego. Ja pierdolę... Żesz k... jego mać! Chciało mi się wyć. Przecież powinnam była odpuścić sobie życie i zapierdalać 24 h jak jakiś głupawy robocik, którego wystarczy naoliwić, wymienić bateryjki i niech zapiernicza z motorkiem w tyłku. Chyba nie chodzi o to, aby robić coś na pokaz i byle jak, ale może ja się mylę i chodzi tylko o to, żeby inni widzieli, że coś robimy. W tym wypadam kiepsko niestety, bo wolę nie zrobić wcale niż byle jak, a jak już robię, nie lubię zwracać na siebie uwagi i czasem żałuję, że nie mam czapeczki, szaliczka, peleryny czy sweterka, które skutecznie by mnie ukryły, a ja mogłabym twierdzić, że to domowe skrzaty, krasnoludki czy coś... 

Właściwie to ja nie używam wulgaryzmów. Czasem tylko emocje są zbyt żywe. A czy mogą być martwe emocje? Zaczynam już słownie płynąć, na co niewątpliwy wpływ ma zmęczenie, godzina, głupawka i śniadanie, które jadłam wiele godzin temu. Bo jakoś tak zapomniałam o reszcie posiłków i dzień coś szybko się skończył... Jest dobrze. Jestem spokojna, nawet dość zrelaksowana, internet chodzi, blogger przestał mieć swoje fanaberie, lewa ręka mnie swędzi (to podobno na pieniądze), w lustrze zauważyłam, że ćwiczenia jednak dają jakiś efekt, bo nagle się okazało, że mam tyłek, który deski nie przypomina i posiadam mięśnie, o których istnieniu czytałam tylko w podręcznikach anatomii, bo moje ciało uparcie ukrywało je przede mną, bo w ogóle ich nie czułam. 

W sumie to nie wiem też, co się wokół mnie dzieje, ale dzieje się coś dobrego, jakoś szczęście sobie przypomniało, że ja w ogóle istnieję na tym świecie, na tej planecie, na tym kontynencie, w tym kraju, w tym mieście, w tej dzielnicy i przy tej ulicy. Normalnie szok. Cieszę się bardzo, bo tak fajnie jest sobie pożyć, tak po prostu.


ps. Wracam. I będę Was męczyć opowiadaniami, bajeczkami, jedzeniem i innymi pierdołami. Słowotokiem też ;) Pozdrawiam wszystkich wiosennie.