8 października 2011

Przyjaciółka.

Czuję, że tracę serce do pisania. 

Staczam się, upadam coraz niżej, w końcu trzasnę o dno, ale chyba i to mnie nie otrzeźwi, nie obudzi z letargu, w który zapadam.
Łapie mnie znieczulica. Na wszystko. Ból igra ze mną. 

Ciężar niewykrzyczanych tajemnic, sekretów z dna duszy, ciąży mi jak kamień u szyi, ciężar, który nie może być wypowiedziany... Powiesz i przestaje to być tajemnicą. 
Zaczynam dochodzić do perfekcji we własnym masochizmie. Znęcam się sama nad sobą. 

Mam ochotę powiedzieć, że pierdolę to wszystko, zabieram zabawki i spadam na koniec świata, na mój koniec świata - jakaś Alaska albo Nowa Zelandia, albo gdzie mnie oczy poniosą. 
Czemu życie, jeśli już przypomina film, musi przypominać kiepski film, kiepski żart, a nie może być sceną z komedii romatycznej albo filmu muzycznego z happy endem?

Od lat nastu szarpię się z moją przyjaciółką depresją, wcale nie sezonową. Chwyci mnie swoimi łapskami za gardło, w węzeł zwiąże mi duszę, a ja się miotam. Nie jestem ani odważna, ani dzielna, ani silna. Nie ma odwagi, żeby żyć, ale nie mam jej też, aby ze sobą skończyć. Marzenia dawno schowałam na dnie szuflady. Pokryły się kurzem, a ja nawet ich już nie pamiętam. Czasem patrzę na siebie w lustrze i zastanawiam się, czy to ta sama osoba, która potrafi się śmiać, żartować, wymyślać najróżniejsze głupoty. Nauczyłam się z nią żyć, ale nie mogę jej znieść. 

Czekolada, ćwiczenia, a raczej katowanie się nimi kilka razy w tygodniu, muzyka i łączenie smaków to moje lekarstwo. Jak na razie jedyne. Na szczęście skuteczne :)