13 stycznia 2014

A ja nie zrobiłem nic.

Słońce wpadało do salonu przez szpary w żaluzjach. Żółte prześcieradło raziło w oczy na tle białych ścian i jasnej drewnianej podłogi. Żółte prześcieradło było jak nieosiągalna dla rozbitka, który dryfował gdzieś na pełnym morzu, wyspa. Przejmująca cisza. Rozsypany stos książek. Zakurzona szmata. I ona. Leżąca na podłodze. Zwinięta w kłębek. Kuląca się z bólu.

Pierwsze ukłucie było jak szpilka. Zwinęła, zacisnęła zęby. Nawet nie pomyślała, że ta bolesna szpilka może zwiastować coś takiego. Przecież wcześniej już się jej zdarzało. To nic takiego. To normalne. Lekarz ją uspokajał. Mówił, że tak będzie, że to będzie jej towarzyszyć.

Drugi raz był jak cięcie. Cięcie nożem wzdłuż i w poprzek. Nogi się pod nią ugięły. Usiadła na kafelkach. Wzięła kilka głębokich oddechów. Wstała. Zrobiła kilka kroków w kierunku sypialni. Świat zawirował jej przed oczami. Drzwi zlały się ze ścianami, a wszystko stopiło się w słonecznych promieniach. Upadła.

Trzeci... czuła jakby rozrywało ją od środka. Ból szarpnął nią mocno. Mogła tylko leżeć i próbować go przeczekać. Straciła przytomność. Kiedy się ocknęła, ból przybrał na sile. Próbowała usiąść, oprzeć się o ścianę, ale mięśnie odmówiły jej posłuszeństwa. Wilgoć... dotknęła ręką. Krew. 

Z oczu popłynęły dwie strużki. Wiedziała, że je traci. Mogła tylko leżeć bezsilnie, zwijając się z bólu. Gdyby tylko dała radę się choć kawałek przeczołgać... Nawet nie zdążyła mu powiedzieć. A teraz... jak mogłaby... wydusić z siebie jakiekolwiek słowo. 

Kiedy odeszła... nie potrafił przestać myśleć o tym, że przez pod jej sercem... I nie powiedział jej, że ją kocha. Jakby miłość ze słów miała stać się tarczą, która by ich obroniła. 

Ona jest jego lustrem, jego oknem, jego domem.

Wiesz, jak to jest wić się z bólu na podłodze, leżeć bezsilnie, nie mogąc zrobić nic, żałując, klnąc i modląc się jednocześnie - myślała.

A ja nie zrobiłem nic, aby was zatrzymać - pomyślał.