O miłości tyle powiedziano. Tyle o niej napisano, a mimo to wzbudza w ludziach tak często uczucie lęku. Miłość to trudne uczucie. Kochać nie jest wcale tak łatwo, tak prosto, a przecież miłość jest właśnie prosta. Paradoks? Może.
Temat miłości przewija się ostatnio w wielu moich rozmowach z ludźmi. Dochodzę to wniosku, że tak często w ludziach zwycięża miłość własna, miłość do siebie, egoizm i wygodnictwo.
Pewna starsza dość bliska mi kobieta jest osobą samotną, starą panną. W jej życiu pojawiali się różni mężczyźni - przyjaciele, kochankowie. Nigdy nie wyszła za mąż, nie ma dzieci. Nawet nie myślała o ich posiadaniu. Ważna była wolność, niezależność, wygoda, praca, zabawa. Trochę jak u współczesnych singielek. Zresztą pani ta sama nazywa siebie singielką. (Wg mnie termin "singiel/-ka" określa osobę, która jest sama dla własnej wygody, z egoizmu. Osoba, która jest sama to po prostu człowiek, który jest sam.) Zawsze miała do przypięcia łatkę każdemu mężczyźnie - ten trochę za gruby, ten 3 cm za niski, ten trochę za skąpy, inny z kolei zbyt rozrzutny, ten jej ani razu nie kupił kwiatów, a inny zasnął w trakcie jakiegoś balu (nie był pijany), ten bałagani, a ten znów trochę zbyt porządny, itd. itd. W każdym było coś, co jej nieodpowiadało. Kilku z tych mężczyzn oświadczyło się owej pani, ale żadnego nie przyjęła. Nie było jakichś znaczących powodów, które przeszkadzałyby w codziennym życiu z takim mężczyzną. Drobiazgi. Dlaczego ta pani im odmawiała? Z własnej wygody. Musiałaby nauczyć się kompromisów, dogadywania się z drugim człowiekiem. Życie z kimś pod jednym dachem wymagałoby od niej cierpliwości dla drugiego człowieka, dla jego wad, pracy nad sobą, kompromisów, troski, bycia dla drugiego. Ktoś może powiedzieć, że ona żadnego z tych mężczyzn nie kochała naprawdę, choć twierdziła, że kochała, była zakochana.
Pewnego dnia w czasie kolejnej podróży pojawił się w jej życiu mężczyzna. Ten jedyny, ten właściwy jak sama mówi. Kochała go i on ją kochał. Byli ze sobą gdzieś około 30 lat w związku na odległość, w związku "dochodzącym". W momencie ich poznania mężczyzna był nadal żonaty, ale już w separacji. Przymierzał się do rozwodu. Z żoną mu się nie układało. Żona zamiast sypiać z nim, wolała uciekać do łóżka swojej matki i spać z matką. Zresztą wyszła za tego faceta tylko dlatego że był przystojny, miał motor i koleżanki jej go zazdrościły. Mężczyzna rzeczywiście był przystojny, nawet jako mocno posunięty w latach pan i właściwie niewiele można by mu zarzucić. Bardzo miły, kulturalny, z szacunkiem traktował kobiety. I los zetknął go z naszą starszą panią. Oboje byli wtedy wciąż młodzi, w podobnym wieku. Spotykali się. Kiedy on rozwiódł się z żoną, minęło trochę czasu, upewnił się w swoich uczuciach, w uczuciach wybranki, chciał z nią żyć, chciał z nią dzielić życie, nawet chciał się z nią ożenić, gdyby ona tego również chciała. Składał jej różne propozycje, ale ona mimo że go, jak sama twierdzi, bardzo kochała, nie zgodziła się na żadną, która wymagałaby od niej więcej zaangażowania, kompromisów, cierpliwości.
Dwa, trzy dni pod jednym dachem były możliwe, nawet i tydzień, ale dłużej wydawało się tej kobiecie niemożliwością. Dlaczego? Ponieważ musiała liczyć się ze zdaniem drugiej osoby, nie mogła robić tylko tego, co ona sama chce, nie mogła dysponować swoim czasem w pełni, bo... musiała liczyć się z drugą osobą. Egoizm. Wygodnictwo.
Dziś po latach zaczyna żałować swojej postawy. Kiedy chciała być sama, wydawało się jej, że tak wygląda idealne życie, bo skoro drugi człowiek nie da ze sobą zrobić tego, czego ona chce, nie da sobą rządzić, to jej wygodnie tak samej. Teraz zaczynają się jej oczy otwierać. Widzi, ile straciła. Jest sama. Już nie chce, potrzebuje drugiego człowieka, ale każdy wokół ma swoje życie. Żałuje, że nie pomyślała o życiu wcześniej, o ludziach, o tych, których kochała, o mężczyźnie, którego kochała. Zmarł kilka lat temu. Kiedy zmarł, nie pomyślała nawet o tym, aby pójść na jego grób, zapalić mu świeczkę, a dziś kiedy nie może już tego zrobić, bo siły jej na to nie pozwalają, mówi, że poszłaby, zrobiła, zapaliła, odmówiła modlitwę, gdyby mogła cofnąć czas, chciałaby dzielić z nim codzienność.
Miała na to jakieś 30 lat w dobrym zdrowiu, właściwie bez jakichś większych problemów. Refleksja przychodzi teraz, kilka, kilkanaście lat za późno.
Miłość... kochać za piękne oczy, gładką skórę, włosy, siłę mięśni, inteligencję, za posiadanie domu, pieniędzy czy samochodu? Słowem "kocham" rzuca się tak często na prawo i lewo, wyciera się nim jak szmatą do podłogi. Kochać to kochać, a nie tylko być zauroczonym, tylko zafascynowanym, tylko zainteresowanym, tylko zakochanym, itp., choć kochać można będąc jednocześnie zafascynowanym, itp.
Kochać...
być po prostu dla drugiej osoby
widzieć w oczach uśmiech dziecka i mądrość starca
zaczynać i kończyć dzień z każdą myślą w tej drugiej osobie
Miłość...
jest jak promień słońca
który wpada niespodziewanie do ciemnego pokoju
rozświetlając mroki nocy
ukazując piękno poranka
nie zasłaniajmy okien ze strachu
że nas oślepi
raczej otwórzmy je szeroko
wpuszczając ją do środka
Temat miłości przewija się ostatnio w wielu moich rozmowach z ludźmi. Dochodzę to wniosku, że tak często w ludziach zwycięża miłość własna, miłość do siebie, egoizm i wygodnictwo.
Pewna starsza dość bliska mi kobieta jest osobą samotną, starą panną. W jej życiu pojawiali się różni mężczyźni - przyjaciele, kochankowie. Nigdy nie wyszła za mąż, nie ma dzieci. Nawet nie myślała o ich posiadaniu. Ważna była wolność, niezależność, wygoda, praca, zabawa. Trochę jak u współczesnych singielek. Zresztą pani ta sama nazywa siebie singielką. (Wg mnie termin "singiel/-ka" określa osobę, która jest sama dla własnej wygody, z egoizmu. Osoba, która jest sama to po prostu człowiek, który jest sam.) Zawsze miała do przypięcia łatkę każdemu mężczyźnie - ten trochę za gruby, ten 3 cm za niski, ten trochę za skąpy, inny z kolei zbyt rozrzutny, ten jej ani razu nie kupił kwiatów, a inny zasnął w trakcie jakiegoś balu (nie był pijany), ten bałagani, a ten znów trochę zbyt porządny, itd. itd. W każdym było coś, co jej nieodpowiadało. Kilku z tych mężczyzn oświadczyło się owej pani, ale żadnego nie przyjęła. Nie było jakichś znaczących powodów, które przeszkadzałyby w codziennym życiu z takim mężczyzną. Drobiazgi. Dlaczego ta pani im odmawiała? Z własnej wygody. Musiałaby nauczyć się kompromisów, dogadywania się z drugim człowiekiem. Życie z kimś pod jednym dachem wymagałoby od niej cierpliwości dla drugiego człowieka, dla jego wad, pracy nad sobą, kompromisów, troski, bycia dla drugiego. Ktoś może powiedzieć, że ona żadnego z tych mężczyzn nie kochała naprawdę, choć twierdziła, że kochała, była zakochana.
Pewnego dnia w czasie kolejnej podróży pojawił się w jej życiu mężczyzna. Ten jedyny, ten właściwy jak sama mówi. Kochała go i on ją kochał. Byli ze sobą gdzieś około 30 lat w związku na odległość, w związku "dochodzącym". W momencie ich poznania mężczyzna był nadal żonaty, ale już w separacji. Przymierzał się do rozwodu. Z żoną mu się nie układało. Żona zamiast sypiać z nim, wolała uciekać do łóżka swojej matki i spać z matką. Zresztą wyszła za tego faceta tylko dlatego że był przystojny, miał motor i koleżanki jej go zazdrościły. Mężczyzna rzeczywiście był przystojny, nawet jako mocno posunięty w latach pan i właściwie niewiele można by mu zarzucić. Bardzo miły, kulturalny, z szacunkiem traktował kobiety. I los zetknął go z naszą starszą panią. Oboje byli wtedy wciąż młodzi, w podobnym wieku. Spotykali się. Kiedy on rozwiódł się z żoną, minęło trochę czasu, upewnił się w swoich uczuciach, w uczuciach wybranki, chciał z nią żyć, chciał z nią dzielić życie, nawet chciał się z nią ożenić, gdyby ona tego również chciała. Składał jej różne propozycje, ale ona mimo że go, jak sama twierdzi, bardzo kochała, nie zgodziła się na żadną, która wymagałaby od niej więcej zaangażowania, kompromisów, cierpliwości.
Dwa, trzy dni pod jednym dachem były możliwe, nawet i tydzień, ale dłużej wydawało się tej kobiecie niemożliwością. Dlaczego? Ponieważ musiała liczyć się ze zdaniem drugiej osoby, nie mogła robić tylko tego, co ona sama chce, nie mogła dysponować swoim czasem w pełni, bo... musiała liczyć się z drugą osobą. Egoizm. Wygodnictwo.
Dziś po latach zaczyna żałować swojej postawy. Kiedy chciała być sama, wydawało się jej, że tak wygląda idealne życie, bo skoro drugi człowiek nie da ze sobą zrobić tego, czego ona chce, nie da sobą rządzić, to jej wygodnie tak samej. Teraz zaczynają się jej oczy otwierać. Widzi, ile straciła. Jest sama. Już nie chce, potrzebuje drugiego człowieka, ale każdy wokół ma swoje życie. Żałuje, że nie pomyślała o życiu wcześniej, o ludziach, o tych, których kochała, o mężczyźnie, którego kochała. Zmarł kilka lat temu. Kiedy zmarł, nie pomyślała nawet o tym, aby pójść na jego grób, zapalić mu świeczkę, a dziś kiedy nie może już tego zrobić, bo siły jej na to nie pozwalają, mówi, że poszłaby, zrobiła, zapaliła, odmówiła modlitwę, gdyby mogła cofnąć czas, chciałaby dzielić z nim codzienność.
Miała na to jakieś 30 lat w dobrym zdrowiu, właściwie bez jakichś większych problemów. Refleksja przychodzi teraz, kilka, kilkanaście lat za późno.
Miłość... kochać za piękne oczy, gładką skórę, włosy, siłę mięśni, inteligencję, za posiadanie domu, pieniędzy czy samochodu? Słowem "kocham" rzuca się tak często na prawo i lewo, wyciera się nim jak szmatą do podłogi. Kochać to kochać, a nie tylko być zauroczonym, tylko zafascynowanym, tylko zainteresowanym, tylko zakochanym, itp., choć kochać można będąc jednocześnie zafascynowanym, itp.
Kochać...
być po prostu dla drugiej osoby
widzieć w oczach uśmiech dziecka i mądrość starca
zaczynać i kończyć dzień z każdą myślą w tej drugiej osobie
Miłość...
jest jak promień słońca
który wpada niespodziewanie do ciemnego pokoju
rozświetlając mroki nocy
ukazując piękno poranka
nie zasłaniajmy okien ze strachu
że nas oślepi
raczej otwórzmy je szeroko
wpuszczając ją do środka
Witaj Lena.Nieczesto udaje mi sie zajrzeć do sieci,ale do Ciebie wracam z przyjemnością.Gdybys jeszcze dodała ,ze pan z opwieści miał 20 lat temu foxterriera pomyślałabym,ze to sasiadka mojej Mamy;)
OdpowiedzUsuńMiłość w moim post balzakowskim wieku to nadal i upojenie i zdanie "kocham Cie pomimo".Mamy wady ,słabości jak każdy.Wciąż jednak oszołomiona jestem tym ,ze mój M zaskakuje mnie i odkrywa nieznane pola swojej duszy.Tym,że się stara mnie zaskoczyć drobiazgiem w szarzyxnie dnia,ciekawą teorią swoją lub wyczytaną historią.I wiesz cudowne jest ,że dzieci mają tyle jego cech choć córka jest podobno "moja" emocjonalnie.Mieszanie genów jest boskie...dzielenie rzeczywistości ,która znosimy do domu i sie nią dzielimy - bezcenna.Wiesz zadam Ci temat ;)) skrobnij coś o toksycznych związkach.O panach próbujących podporządkować sobie kobiety.Wierzę,że masz takie historie w zanadrzu...Pozdrawiam.M
Witaj M :) Bardzo mi miło, że zaglądasz tutaj od czasu do czasu. Ludzie z opowieści mieszkali od siebie daleko - jedno na jednym końcu Polski, a drugie na drugim i tak jakieś ze 30 lat trwania związku, do śmierci owego pana.
OdpowiedzUsuńTa miłość codzienna, to dzielenie rzeczywistości, życia codziennego jest piękne w miłości. Miałam wspaniały przykład tego w moich rodzicach i w ich 50-letnim związku :)
Do tego mieszania genów to ja bym się z ochotą zabrała i za 9 miesięcy... ;)
Miłość jest piękna. Uskrzydlające uczucie, nawet jeśli z poważnymi problemami w tle.
Jeśli chodzi o związki toksyczne mogę skrobnąć notkę, bo i z autopsji to znam. Przypadki odwrotne zdarzają się znacznie rzadziej, ale znam i takie. Zresztą trochę w tym temacie relacji różnych mężczyzna-kobieta będzie w dalszych częściach o Księżniczce i Magu, które już niedługo.
Pozdrawiam ciepło :)
Piękne i jednocześnie wzruszające zakończenie posta, CzekoGruszko :)
OdpowiedzUsuńDziękuję Ci Hardy :) W końcu notka jest o miłości ;)
OdpowiedzUsuńZaraz Wam napiszę, co mi się dziś przydarzyło ;) Tylko prysznic wezmę, bo zmarzłam jak nie wiem.
OdpowiedzUsuńWiesz co, ten test zrobił na mnie chyba największe wrażenie, z wszystkich jakie tu przeczytałem.
OdpowiedzUsuńKońcówka, taka liryczna, aż zwaliła mnie z nóg (no dobra, siedziałem, wiec mnie nie zwaliła)
Właśnie kocha się nie za coś, nie za to że jesteśmy tacy albo tacy lub mamy to albo to, ale kocha się pomimo tego jacy jesteśmy.
Dziękuję Ci A. :) Końcówkę, którą wpisałam tu na koniec notki, napisałam kilka lat temu, kiedy wyleczyłam się skutecznie z własnej wyobraźni na temat miłości, nauczyłam się czym miłość nie jest i jak to z tą miłością powinno być.
OdpowiedzUsuńNajważniejsze jest kochać pomimo, bo nie ma ideałów, książąt na białych koniach i księżniczek, każdy ma wady, a człowiek ma w swoim pakiecie wady i zalety, i o tym trzeba pamiętać. Tylko to kochać pomimo, to naprawdę trudna sztuka.