3.00 w nocy. Przewracałam się z boku na bok po obudzeniu się i jakoś nie mogłam zasnąć. Poszłam do kuchni, aby zrobić sobie herbatę. Za oknem było już szarawo, po niebie ospale sunęły chmury i dzień się powoli przeciągał. Siedziałam z tą swoją herbatą na kuchennym blacie i jakoś tak nie wiedzieć czemu, nie wiedzieć skąd nabrałam ochoty na pierogi z truskawkami.
Otworzyłam lodówkę, aby wyjąć truskawki i wzrok mój zatrzymał się na najniższej półce. A tam na dole leżała sobie kiełbasa. Nie byle jaka. Chorizo. Gdyby tak zrobić ją z ciecierzycą, kurkami i rozmarynem... Tylko że ani kurek, ani ciecierzycy nie posiadałam... Przypomniałam sobie, że przecież mogę ją zrobić z fasolą i pomidorami... Najpierw zajęłam się oczywiście pierogami, bo najlepszą rzeczą na pokusy, jest ich zaspokojenie. Po czym zrobiłam coś w rodzaju podpłomyka z rozmarynem. Do chorizo dorzuciłam ostatecznie czosnek, cebulę, fasolę z puszki (bo suchą to powinnam była namoczyć dużo dużo wcześniej, ale przecież skąd mogłam wiedzieć, że będzie mi potrzebna, pomidory, natkę pietruszki... nic innego nadającego się do tego w lodówce nie było. Dorzuciłam też oliwę, sól, pieprz, chyba paprykę w proszku... możliwe, że coś jeszcze, ale nie pamiętam, bo to się samo robiło... tylko moimi rękami, bo myśli fruwały gdzieś za oknem, próbując uczynić sobie posłanie w chmurach. Zrobiło mi się coś w rodzaju ciepłej sałatki, która znalazła się na tym rozmarynowym podpłomyku. Wyglądało to bardzo ładnie i kolorowo. Smakowało jeszcze lepiej. Tylko zapomniałam zrobić zdjęcia. Może następnym razem.
Powinnam to sobie zapisywać, bo potem nie pamiętam i muszę sobie przypominać. Wąchaniem.
Pierogi z truskawkami, musem truskawkowym i gęstą śmietaną... też były pyszne. Szkoda, że nie zrobiłam ich więcej, bo zjadłabym jutro na śniadanie. A może by tak zrobić ich po prostu dużo dużo więcej i zamrozić... Bo te truskawki to się w końcu skończą i znowu na świeże trzeba będzie czekać do następnego roku... Jeszcze tylko gdyby zamrażarka chciała się powiększyć...
Jedno jest pewne. Coś wisi w powietrzu. Inaczej nie nachodziłoby mnie na gotowanie w środku nocy/nad ranem... Dobrze, że jeszcze ilości kontroluję i robię tylko tyle, ile jestem w stanie zjeść, bo jak zacznę gotować dla "pułku wojska", to już to wiszące, o ile jeszcze nie spadnie, tego spadania będzie bliskie.
To skomplikowane. - cz. 25.
-
Usiłowałam zasnąć. Jednak po głowie krążyło mi tyle myśli. Nie potrafiłam
powstrzymać ich biegu. Myślałam o Tomaszu, który siedział w drugim pokoju.
Chyb...
10 lat temu
i znowu narobiłaś smaku;)))
OdpowiedzUsuńCiąża? Bo jak nie, to i tak grozi Ci ciąża gastronomiczna po takich nocnych seansach ...
OdpowiedzUsuńJa taką mam już od paru lat - geny po mamie czempionce + podniebienie smakosza + nieumiarkowanie. No - i mogę oddawać na przeszczepy anorektykom :)
R A T U N K U!!!
OdpowiedzUsuńwprowadźcie mi szlaban na czytanie Gosinych komentarzy;DDD
Sydoniu, zupełnie przypadkiem ;)
OdpowiedzUsuńGocha, ciąża mówisz? Jeśli już to spożywcza, bo wiatropylna nie jestem ;)
OdpowiedzUsuńEeee, dobre śniadanko nie jest złe :D
Przeszczepy dla anorektyków to jest myśl ;)))
:) Takie pichcenie w nocy...ojej, i jeszcze pierogi z truskawkami,uuuu.
OdpowiedzUsuńJa też jakis czas temu miałam takie nocne wędrówki do lodówki, ale to bardziej zimą :))
vi.
Vi, czasem mi się zdarza i zawsze potem coś się dzieje ;)
OdpowiedzUsuńNocne wędrówki są mi raczej obce. Jak się obudzę i spać nie mogę, to po prostu wstaję i czasem dość szybko robię się po prostu głodna, ale to się raczej rzadko zdarza ;) W zimowe noce to ja piję jak smok... wodę :)